SUMAR - Als je niet wist waar je moest zijn zaterdag voor het kleiduivenschieten, dan volstond het raampje van je auto even omlaag te draaien. Dan kon je verder op je gehoor afgaan, want het geknal was van verre te horen. En daarna kwam je vanzelf op het schietterrein aan de Joute van der Meerweg terecht. Daar was het een drukte van belang, want bij zo'n schietwedstrijd gaat het nu eenmaal niet alleen maar om het aantal kleiduiven dat wordt afgeschoten, maar ook om de gezelligheid.
"Hé, bisto der ek wer?"
Een wedstrijd kleiduifschieten is een meestal uiterst sfeervol gebeuren, niet alleen voor de deelnemers, maar zeker ook voor het publiek. Nu is het niet zo dat die toeschouwers in drommen komen kijken naar de prestaties van diezelfde deelnemers, maar al met al is het een gezellige boel daar op het schietterrein van sv De Harste aan de Joute van der Meerweg in Sumar, of eigenlijk Sumarreheide, want zo heet het hier, deze buurtschap tussen Suameer en Garyp. Ging het hier vorige week drie dagen lang een paar honderd meter verderop om paarden, paarden en nog eens paarden, op deze zaterdag is het beurt aan de schutters, de mannen, én vrouwen, met de vaste hand en het scherpe oog. Als je ze bezig ziet lijkt het allemaal tamelijk eenvoudig: de 'duiven', die apostrofjes zijn om aan te geven dat het nep-duiven zijn, dus niet met bloed en veren, maar van gebakken klei. De PvdDieren hoeft dus niet in actie te komen, dierenleed in welke vorm dan ook is hier niet aan de orde. Maar eenvoudig is het in ieder geval niet, dat wordt al heel snel duidelijk als je ziet wat er moet gebeuren om in de prijzen te vallen. Vanaf een aantal vaste plekken moeten de deelnemers proberen de 'duif' te raken voor hij/zij, kleiduiven zijn genderneutraal heb ik me laten vertellen, de grond raakt. Wat is nu het verschil tussen de verschillende schietposities? Nou je hebt machines, een soort katapulten, die de duiven schuin recht vooruit lanceren, maar even verderop gaan die duiven de andere kant op, ze komen naar de schutter toe en dan schuin omhoog, inkomend heet dat. En dan heb je ook nog duiven die recht voor de schutter langs gaan op een halve meter hoog. En zo zijn er nog een paar varianten, want wat te denken aan twee duiven tegelijk die elk een kant opgaan. Nee, eenvoudig is het dus bepaald niet, maar voor de echte schutters is dat nu precies de attractie: als iedereen alles raakt, is de spanning eraf, zoals dat bij veel sporten gaat.
gezellig
Het is, oh wonder, niet helemaal droog als ik naar het schietterrein aan de Joute van der Meer rijd, een ritje van iets meer dan vijf minuten. Het is een prachtige plek, helemaal omzoomd met bomen en struiken, zonder gevaarlijke bebouwing in de buurt en de 'mânske tinte' zorgt met de inwendige catering voor de nodige gezelligheid. Het evenement van vandaag staat bekend onder de naam 'Kampioenschap van de WBE's'. En die letters staan voor 'Wild Beheer Eenheden', met andere woorden, het merendeel van de deelnemers is jager vermoed ik. Het is een tamelijk bont gezelschap in die zin dat ze niet allemaal uit Sumar of Garyp komen, maar uit allerlei andere streken van Fryslân tot aan Ameland toe. Ik ben geen insider, ik kom hier hooguit een paar keer per jaar, maar echt verstand heb ik er niet van, daarvoor wend ik mij meestal tot een paar 'oude bekenden'. In dit geval is dat Johannes van der Wal, hij woonde vroeger op een paar steenworpen afstand van dit schietterrein. Wij kennen elkaar, mag je rustig zeggen, 'van haver tot gort': hij zat op de basisschool in Sumar waar ik destijds werkte. Wij onderhielden ook daarna tamelijk stevige banden en noemen elkaar sindsdien bij de voornaam. Ik kan altijd bij hem terecht als ik wat wil weten over het kleiduifschieten. Hij legt me het format van dit kampioenschap in kort bestek uit, hij is een van de deelnemers, 'mar ik sil it net winne', heeft hij dan al gezien. "Der binne guon by dy reitsje omtrint alles, foaral dy jonges fan it Amelân, dy kinne der wat fan, en dat sil hjoed ek wol sa wêze." Ik krijg ook nog een college 'kleiduifschieten voor gevorderden', maar ik geloof nooit dat ik ook maar één duif zou raken. De laatste keer dat ik 'met scherp' heb geschoten met een echt vuurwapen, was in mijn diensttijd. Dat had een heel ander doel, het was de bedoeling 'de vijand uit te schakelen', een vijand die gelukkig bestond uit een doelwit van papier met ringetjes. Ik was er niet echt goed in en ik was altijd blij dat de halfjaarlijkse sessie weer achter de rug was. Hier gaat het er een stuk relaxter aan toe, al wordt streng gelet op de veiligheidsvoorschriften. En tijdens het schieten zelf wordt er geen commentaar vanaf de kant gegeven, dat is 'not done', 'that's not cricket' zoals de Britten het noemen, niet sportief dus. Mooi om te zien is ook dat de deelnemers uit alle mogelijke beroepsgroepen komen. Johannes: "It makket net út wat ast oerdei dochst, it giet derom ast nocht en wille hast, elkenien kin meidwaan. Mar ast komst foar it winnen, moatst beseffe dat dat in lange wei is, want makkelik is it net." Nee, dat had ik al gezien, er gaan heel wat van die kleine ronde bordjes ongebruikt de afvalbak in. Hoewel dit dus wel degelijk een serieuze wedstrijd compleet met prijzen bijbehorende bekers is, overheerst toch de indruk dat dit een bovenal gezellig gebeuren is, met mooie verhalen met een bandbreedte van 'sterk-sterker-sterkst'. En vandaag treffen ze het ook nog eens met het weer: het is voor het eerst in weken draagijk en niet zo bloedheet. Hoe is het mogelijk zou je zeggen.
Binne Kramer
{gallery}Syta/klaai31718{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
