BURGUM. Zondagmiddag werd in het Wetter en Wille Park in Burgum de eerste gelijknamige Run gehouden. Ondanks de bepaald niet ideale omstandigheden, de temperatuur deed meer denken aan winter dan aan nazomer, was de belangstelling groot, niet alleen qua deelnemers, maar ook wat betreft de toeschouwers, die heerlijk gezellig bij elkaar troepten in de luwte van het IJshokje. Sommigen preludeerden alvast op een eventuele winter met ijs en alle pret die daarbij zou moeten horen. Maar dat is nog even afwachten.
Kâld, mar wat in wille
Uiteraard werd het een wedstrijd, de allereerste Wetter en Wille Run zondagmiddag in Burgum. Want als je lopers bij elkaar brengt, al is het voor een prestatieloop, dan maken ze er zonder twijfel een wedstrijd van, kan niet missen. Niet erg natuurlijk en ook de organisatie werkt daar in principe aan mee door na afloop de 'winnaars' te huldigen op een heus ereschavot, maar een officiële status heeft zo'n evenement niet. Voor een echte wedstrijd komt er veel meer bij kijken en daar hebben de organisatoren vaak geen zin in en bovendien hebben ze de kennis en de menskracht er niet voor in huis. 'Moai sa hâlde', zo'n officiële wedstrijdstatus voegt eigenlijk niets toe en die zou in dit geval zelfs afbreuk doen aan het credo 'Wetter en Wille'. Ook zondag bleek het Wetter en Wille Park een ideale locatie voor zo'n loop, niet te groot, dus overzichtelijk, weinig last van en voor ander verkeer en voor de toeschouwers was er de kantine van de ijsclub met koffie en ander gerief. Met andere woorden: het was gezellig en deed, ook vanwege de snijdende kou, zowaar denken aan meer winters genoegen. Daarop moeten we nog even wachten, maar als opmaat was deze Run bijzonder geslaagd.
koud
Het is koud bij de première van de Wetter en Wille Run, ik heb preventief mijn dikste winterjas uit de mottenballen gehaald, gisteren zat ik nog heerlijk in het zonnetje in Noardburgum, maar ik ben blij dat ik het advies van mijn vrouw heb opgevolgd: "Ik soe myn dikke winterjas mar oandwaan, dy wyn makket it glûpende kâld." 'Strûpstjerrende kâld', introduceerde fierljepspeaker Van der Veen ooit een gloednieuwe term, nou dat is het op deze vroege zondagmiddag. Ik ben vroeg, ik wil ook de sponsorloop van de jeugd zien, maar daarover meer in een volgende bijdrage op deze site, uiteraard met de bijbehorende foto's. U weet, kinderen en sport: een ijzersterke combinatie en 'gefundenes Fressen' voor een fotograaf. Maar die mini-elfstedentocht hebben we dus, als dit verslag begint, al achter de rug. Er zijn, althans dat is de bedoeling, niet meer dan 150 deelnemers aan deze prestatieloop en die kunnen kiezen uit afstanden van vijf of negen kilometer. Ik heb de indruk dat de verdeling zo'n beetje fifty-fifty is. Het is inmiddels behoorlijk druk geworden op en nabij de ijsbaan waar start en finish zijn gesitueerd. Het startschot, een starttoeter in dit geval, zal worden gegeven, door niemand minder dan Cambuur-trainer Henk de Jong. De relatie hardlopen-voetbal wordt belichaamd door het feit dat de opbrengst van de sponsorloop en de Run ten bate is van de gloednieuwe FCBurgum. Veel van de eerste elftalspelers, inclusief coach Henk Konings en voorzitter Dirk van der Woude, geven acte de présence. De rest van het 'omsittend laach' bestaat uit deelnemers, toeschouwers, familie en vrienden, zoals dat eigenlijk altijd zo is bij prestatielopen. Ik zit heerlijk in de luwte van het 'iishokje' en vermaak mij kostelijk met dit heerlijk ongeregelde 'Durcheinander', naar sporters kijken die zich gereedmaken voor een wedstrijd, in welke sport dan ook, of op welk niveau, blijft altijd leuk. Een heleboel ken ik wel en velen komen even langs om eigenlijk alleen maar even dag te zeggen. Een enkeling vraagt op voorhand alvast om een foto: "Makkest even in mooie aksjefoto fan my"? In feite kennen ze het antwoord al natuurlijk: "Aksjefoto is prima, mar at 'er ek moai is, hinget fan dy ôf."
speaker
Jaap Melessen, zijn dochter Michelle is een van de leidende figuren in de organisatie, treedt op als spreekstalmeester, hij heeft eerder al kunnen oefenen bij de sponsorloop van de kinderen. Hij leeft zich uit, deze rol is hem op het lijf geschreven, Jan Kooistra, het Bildtse hardloop-icoon, zou trots op hem zijn. Die kende alles en iedereen wat ook maar enigszins liep, bij naam en toenaam, zover is Jaap nog niet, maar hij doet zijn best en het geeft aan deze Run en alles erom heen die specifieke sportambiance die veel mensen aanspreekt.
start
Dan loopt het tegen tweeën, de officiële starttijd en langzaam drumt iedereen samen op de startlijn. Anders dan gebruikelijk op een ijsbaan, want dat is dit, starten we tegendraads, dus er wordt rechtsom gelopen, dit omdat er eerst een rondje moet worden afgelegd eer de deelnemers de baan verlaten om het park in te duiken. Dan is het zover, iedereen die er moet zijn is er ook en dan geeft Henk de Jong het startsein. En dan zie je het vertrouwde beeld van een roedel hard-en iets minder hard-lopers, die zich in de strijd werpen. Binnen een paar honderd meter is het veld al op een lint getrokken, zoals de Vlamingen dat noemen, met andere woorden: het is een lange rij lopers geworden met nu al aanzienlijke en waarschijnlijk onoverkomelijk grote bressen tussen de verschillen groepjes lopers. De echte hardlopers gaan er als een speer vandoor en die zullen onderling gaan uitmaken wie het snelst die vijf, dan wel negen, kilometer af gaat leggen. Ik zit bij de uitgang van de ijsbaan, daar waar het parcours overgaat in het park. Prima plekje omdat de deelnemers bijna één voor één aan mij voorbij lopen. Het is een beetje somber, maar dat heeft als voordeel dat je geen rekening hoeft te houden met de zon. Mooi licht eigenlijk wel en de veelal kleurige kleding van de lopers doet de rest. Ik ga terug naar start/finish en probeer een beetje luwte te vinden achter die immense PLUS-boog. Echt veel levert dat niet op, maar het is beter dan in de volle wind te zitten. Collega Auke Jan Pruis zit tegenover mij, wij doen een wedstrijdje wie de mooiste foto's maakt, zo lijkt het wel. Is niet zo natuurlijk, veel onderscheid zal er niet zijn tussen onze foto's vermoed ik. Ik bedenk ondertussen al de nodige tekst voor mijn verhaal en daarbij zal het gaan over de verschillen tussen de deelnemers, niet alleen in snelheid en tijd, maar ook qua outfit, loopstijl, mimiek bij het finishen en dat soort zaken. De eersten die terug zijn van hun vijf kilometer ogen nog behoorlijk fris, vijf kilometer is ook niet echt veel natuurlijk. Nee, ik zou het niet meer kunnen, op geen stukken na zelfs, maar diverse decennia geleden was vijf km voor mij prima te doen. Nu ben ik blij dat ik zit en dat iemand mij een hand geeft als ik een trap op of af moet. Als ik even pauzeer bij het iishokje, probeer ik mijn ijskoude handen weer wat warmte in te blazen, als Jannie mij bezig ziet. "Hast kâlde hannen, lit my ris sjen." En dan knijpt ze in en masseert ze net zo lang mijn handen tot die weer een normale kleur krijgen en ze heerlijk beginnen te tintelen van de weldadige warmte. En dan wordt het tijd dat ik weer naar de finish ga, want de eerste lopers zijn in zicht, bij zo'n parkloop kun je ze al van verre zien aankomen. De meeste deelnemers lopen inmiddels alleen, maar sommigen hebben aansluiting bij elkaar gevonden onder het motto 'gedeelde smart is halve smart' en er zijn er bij die hand-in-hand over de finish lopen in navolging van de elfstedentocht van, was het niet 1956? Die vijf mannen werden niet als winnaars geaccepteerd, hier maakt de jury er geen punt van, waarom zou ze ook. Dit park heet toch Wetter en Wille Park? Of niet dan, nou dan. Die vijfkilometer-lopers ogen bijna allemaal nog behoorlijk fris, maar als we aan de negenkilometervreters toe zijn, liggen de zaken toch wat anders. De winnaar komt toch behoorlijk uitgewoond ogend over de streep, althans als ik op zijn gezichtsuitdrukking afga.
Enfin, kijkt u maar even naar de finishfoto. Hij wint overigens met een zeer aanzienlijke voorsprong, dus 'een stukje lopen' kan hij echt wel. Sommigen komen juichend over de streep, of dat nu van blijdschap dan wel van opluchting is, wordt niet duidelijk, het doet er in feite ook niet toe. Ze krijgen allemaal applaus van het 'omsittend laach', dat goed ingepakt staat te kijken. Aan foto-onderwerpen geen gebrek uiteraard, er zijn een hoop deelnemers die ik ken of die mij kennen. Mijn buurman Walter heb ik al gespot en uiteraard ook Doutzen, dat meisje, nou ja meisje, ze is inmiddels moeder, dat ons vaak bedient bij het plaatselijke cafetaria. En dan maken we altijd even een praatje, onder andere over het feit dat ze 'loopt'. Nu doet ze een beetje kalm aan, de conditie is nog niet optimaal heeft ze mij laten weten, maar ze komt met de van haar bekende gulle lach over de finish, dus dat zit wel goed. Alle deelnemers die over de finish komen krijgen van Michelle Melessen een speciaal T-shirt met op druk als herinnering aan deze eerste W&W Run. Over herinnering gesproken: een van de deelnemers, hij speelt volgens mij bij FCBurgum, staat bij zijn vader, dat neem ik aan tenminste, uit te hijgen en later thuis kan ik ontcijferen wat hij op zijn arm heeft laten tatoeëren. Een brug, dé brug in Rotterdam, de afstand en een tijd van ik meen 2 uur en nog wat. Zal ongetwijfeld een herinnering zijn aan zijn misschien wel eerste marathon van Rotterdam. Ik ben allergisch voor tattoes, maar dit is wel een mooie, het doet denken aan een memorabele prestatie.
traditie
Het is de eerste Wetter en Wille Run en eigenlijk houdt dat bepaalde rangtelwoord in dat er nog meer in de planning staan. En waarom ook niet, dit was een succes, dus waarom zou er volgend jaar geen tweede volgen als opmaat voor, wie weet, een hele lang rij. De ambiance leent zich er voor, de afstanden zijn voor heel veel, ook niet zo geoefende, lopers te doen en als er ook kinderen meedoen, ben je als organisatie verzekerd van publiek, inderdaad, het roemruchte 'omsittend laach'.
Binne Kramer
{gallery}Luc/wwloop{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
