SUMAR - Volgens niet bevestigde en doorgaans niet al te betrouwbare bronnen, was het 'moaie swarte jurkje' dat Anneke Kloosterman zaterdagavond droeg bij de finale van de strijd om de 'maestro-titel' in doarpshûs De Kamp in Sumar, de werkelijke reden dat zij en niet de beide andere, mannelijke, kandidaten er met de felbegeerde titel vandoor ging. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat fameuze jurkje haar uitstekend stond, strak afgekleed, sober, maar prachtig passend bij haar blonde krullen.
Maestro: Music please!
De zaal van dorpshuis De Kamp in Sumar was afgeladen vol zaterdagavond bij de 'Grande Finale' van de strijd om de Maestro titel van De Lofstem. Het was dan ook een strijd op het scherp van de snede met drie kandidaten die elkaar maar bitter weinig ontliepen. Twee mannen, Herry Steegstra en Jurjen Baart en één vrouw, Anneke Kloosterman. Het ging bij deze verkiezing uiteraard om met name de techniek van het dirigeren van een orkest, een brassband in dit geval, maar het oog wil nu eenmaal ook wat en als er dan twee mannen in de jury zitten, zou je heel misschien kunnen concluderen dat die beide mannelijke deelnemers lichtjes in het nadeel waren. Zeker als die ene vrouw ook nog eens uiterst stijlvol in het zwart gekleed ging, zoals je dat eigenlijk mag verwachten van een dirigent(e). Een impressie.
'Denker und Lenker'
Het is nog geen half acht als ik, op uitnodiging van Maaike Kingma, 'Denker und Lenker' van de Lofstem, mij meld in dorpshuis De Kamp. De zaal is nog gesloten, van daaruit klinken oefenriffs van het orkest, Brassband De Lofstem in dit geval. De drie personen waar het deze avond om zal draaien, zijn nog in geen velden of wegen te zien. Eerst maar om koffie dus en die is hier nooit ver weg. Ik moet eerlijk toegeven dat ik razend benieuwd ben wat de drie 'slachtoffers', want zo zullen ze zich zo langzamerhand wel gaan voelen, er van terecht brengen. Het lijkt immers zo eenvoudig: een lekkere mars, tweetaktsmaat, niet echt moeilijk, beetje zwaaien met een dirigeerstokje, 'hoe slim kin't wêze' niet waar. Nou, dan kan best nog eens tegenvallen. En als ik de drie kandidaten een beetje ken, de beide mannen ken ik al lang en behoorlijk goed, de enige dame, de 'Dritte im Bunde' zeg maar, iets minder goed. Die ken ik van volleybal, een tak van sport waarin ik aanzienlijk beter thuis ben dan in het dirigeren van populair-klassieke muziek. Ik ben vroeg en dus kan ik mijn plekje zelf uitzoeken, uiteraard op de voorste rij, het gaat mij immers met name om foto's van de drie deelnemers. Langzaam loopt de grote zaal van De Kamp vol, helemaal vol, bomvol zelfs. Er moeten stoelen bijgeschoven worden, blijkbaar wil 'tout-Sumar' dit spektakel zien. Als iedereen er is, als iedereen in de rondte heeft gekeken 'wa't der noch mear binne', kan het spektakel beginnen. Gastvrouw Froukje heet iedereen welkom, legt in korte trekken uit wat er gaan gebeuren en geeft daarna het 'woord', het muzikale woord in dit geval, aan de dirigent van De Lofstem. Als amuse van dit muzikale menu krijgen we een paar gedeelten uit Carnaval des Animaux van Sant Saëns te horen, prachtige muziek, eigenlijk geschreven voor een groot symfonie-orkest, maar in deze uitvoering zonder strijkers, prima de moeite waard. Dan is het tijd om te beginnen met de competitie waar het deze avond om draait: de strijd om de Maestro-titel. En dat is niets anders dan een strijd wie het beste kan dirigeren. Een heleboel mensen lijkt het nu eenmaal fantastisch om voor zo'n orkest of zo'n band te staan en het hele gezelschap naar zijn of haar hand te zetten en eindelijk in het 'echie' te doen wat ze thuis voor de spiegel of 's ochtends vroeg in de auto al vele malen geoefend hebben: dirigeren. Er zijn drie kandidaten die het hebben aangedurfd, ze zijn aangezocht en daarbij zijn de keuzeheren/-vrouwen wel een beetje selectief geweest als je het mij vraagt. Jurjen Baart, Herry Steegstra en Anneke Kloosterman zijn bepaald niet de eerste de besten. Want je moet wél durven natuurlijk, het is niet aan iedereen om een band door een tamelijk ingewikkeld muziekstuk te leiden, alleen al het feit dat je op een verhoging staat, jezelf als het ware verheft boven het orkest en het publiek, nou, dat zie ik niet iedereen doen. Maar je kunt zien dat ze er zich op hebben voorbereid. Jurjen Baart, hij mag het spits afbijten, is in stemmig zwart gekleed, met een verblindend wit overhemd met spreaded boord en afgemaakt met dubbele manchetten en een vlinderdas. Bij ons in de familie heeft dat een speciale naam, maar die ik zal ik hier niet noemen. Eigenlijk hoort daar een staande boord bij met zo'n knikje aan het eind, maar dat zit ongemakkelijk, ik kan mij voorstellen dat dat voor Jurjen een brug te ver is. Meest opvallend aan zijn performance is het feit dat hij er bloedserieus bij kijkt, meestal wordt zijn gezicht getooid met een brede smile, bij hem is de humor nooit ver weg. Het stuk wat hij moet dirigeren, de andere beide trouwens ook, is een potpourri van Ierse dansen, lekker up tempo en met veel schwung. En daar slaat Jurjen Baart zich prima doorheen, het lijkt alsof hij dit al jaren doet. Een lekker wijsje lijkt dit stuk, maar er zitten een paar haken en ogen aan, 'stroffelstiennen en tûkelteammen', met name in de wisseling van tempi. Een daverend applaus is zijn deel en als ook de tweekoppige jury, met onder andere dorpsgenoot Jouke Hoekstra, als welbespraakt 'karmaster', zijn waardering heeft uitgesproken, zit de opening voor Jurjen Baart erop. 'Hy kin it der mei dwaan', als je het mij vraagt. Als intermezzo speelt de saxofoon-sectie van De Lofstem het stuk Barcelona, de song van de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona. Vooral bekend geworden vanwege het duet van Monserrat Caballe met Freddy Mercury, frontman van Queen. De uitvoering van De Lofstem klinkt uitstekend moet ik zeggen, jammer dat Freddy niet even meezong.
Herry SteegstraDan is het tijd voor de tweede kandidaat, Herry Steegstra, verreweg de oudste van het drietal schat ik in. Ook hij is tamelijk stemmig gekleed, helemaal in het zwart, maar zonder de kleuraccenten die Jurjen Baart wel had aangebracht. Herry mist daardoor toch een beetje de uitstraling, het blijft een beetje somber naar mijn smaak. Maar ik zit niet in de jury uiteraard. Ook hij doet het prima bij de Ierse dansen, wat minder uitbundig dan Jurjen, maar dat is een kwestie van karakter, als je het mij vraagt. Ook bij hem is de jury lovend en beperkt de kritiek zich tot een paar verwaarloosbare details. Er worden zo te horen geen cijfers uitgedeeld en dat betekent dat de jury straks bij het slotstuk alle kanten opkan. Dat hebben ze goed bedacht, zoals het een slimme jury betaamt.
stijlvol
Na nog een muzikaal intermezzo is het de beurt aan Anneke Kloosterman. De enige dame in het gezelschap en van dat feit maakt ze in mijn ogen optimaal gebruik. Ze is gekleed in een stemmig, maar uiterst stijlvol ensemble, broek met jasje op een helderwit t-shirt en dat kleedt haar fantastisch af moet ik zeggen. Haar blonde krullen maken het plaatje compleet en ook zij mag zich storten op de Ierse dansen. Ze dirigeert op een manier die je professionaal en ingetogen zou mogen noemen. Ze houdt het sober, zonder tierelantijnen en overbodige bewegingen en op die manier houdt ze het orkest moeiteloos in de hand. De jury vindt het prima, ook voor haar is er bijval en lof. Maar ook nu, nu de jury in feite een soort tussenstand zou kunnen opmaken om het allemaal nog wat spannender te maken, laten zij zich niet daartoe verleiden. Niemand heeft dus nu al enig vermoeden welke kant deze battle op zal gaan. Heeft Jurjen met zijn zijn zwierige manier van dirigeren punten gescoord of is het Herry die bloedserieus, maar met de nodige onderhuidse humor de show gaat stelen? Ik hou het op Anneke, zij maakte op mij in dit eerste deel op mij de meeste en de beste indruk. Alleen weet ik eigenlijk niet meteen waarom. Misschien vanwege haar uitstraling, misschien vanwege de manier waarop ze alles in de hand lijkt te hebben. Ze is de meest ontspannen kandidaat, de meest relaxte, ook al kan dat best schijn zijn. Ik had het eerlijk gezegd niet achter haar gezocht, zij verrast mij, maar ja, dirigeren is wat anders dan volleyballen. Hoe dan ook, ik vind het peil van de Bernard Haitinks en de Herbert von Karajans van Sumar verrassend hoog. Sorry Anneke, er schiet mij niet zo gauw een beroemde vrouwelijke dirigent in de gedachten om dit rijtje te vervolmaken.
winnaar
Het is pauze en die neem ik te baat om naar huis te gaan, er zijn nog een paar dingen die ik moet doen en die niet tot morgen kunnen wachten. Ik heb foto's van de drie deelnemers, dus de winnaar zit er altijd bij. Ik spreek met Maaike af dat die mij de uitslag zal mailen. Het blijkt de volgende dag dat 'mijn' favoriet inderdaad gewonnen heeft. Anneke Kloosterman krijgt van de jury in totaal de hoogste score en dus is de hoofdprijs, de Maestro-titel en natuurlijk de eeuwige roem in Sumar en verre omstreken, voor haar. Herry Steegstra wordt tweede en het podium wordt vervolmaakt door Jurjen Baart die derde wordt. Ik weet niet of De Lofstem van dit muzikale spektakel een jaarlijks terugkerend gebeuren wil maken, maar gezien het succes van deze eerste aflevering, zou ik zeggen: doen!! Deze eerste editie kenmerkte zich door de deelnemae van drie uitstekende kandidaten die alle drie hun stinkende best deden, maar die allemaal beseften dat ze onderdeel waren van een show waar anderen, het publiek dus, veel plezier aan beleefden. Bovendien had De Lofstem de zaken prima voor elkaar, het tempo zat er goed in en om een andere jury hoeven ze in Sumar ook niet te zoeken.
Binne Kramer
{gallery}Syta/juf41218{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
