SUMAR - Toneelvereniging Mei Nije Moed in Sumar heeft een lastige periode achter de rug, maar zaterdagavond was er voor het eerst in een paar jaar weer een heuse première in dorpshuis De Kamp. Daar voerde Mei Nije Moed het blijspel 'Op 'e Hichte' op, een hilarisch stuk vol met onwaarschijnlijke verwikkelingen, met z'n allen goed voor een avondje ouderwets plezier. Want dat hádden de toeschouwers in de stijf uitverkochte grote zaal van dorpshuis de Kamp!
'Op 'e Hichte falt der goed yn'
Het daverende en staande applaus na afloop sprak boekdelen. Met andere woorden, de volle zaal van dorpshuis De Kamp had een hilarisch avondje uiterst luchtig toneel achter de rug van de bijna compleet vernieuwde ploeg van ‘Mei nije Moed’ en: ‘dat wie der goed ynfallen’. Een titel die wonderwel past bij dit gezelschap acteurs en actrices, want het toneelgebeuren in Sumar heeft een paar jaar ‘op ‘e kont lein’. Maar zaterdagavond bleek dat er wel degelijk belangstelling is voor toneel in Sumar, in elk geval van de kant van het publiek. Deze première was niet voor niets uitverkocht.
blijspel
Het programmablaadje probeerde de bezoekers alvast ‘nijsgjirrich’ te maken met een wervende en intrigerende tekst: ‘In rêstige fekânsje… hawwe se allegear ferlet fan. Fuort fan wurk, relaasje of sleur. Mei de rêchsekken, letterlik en figuerlik swier folt, gean se mei Pieter, de gids, op paad. Bliuwe de fekânsjefierders op it rjochte paad?’ De vraag stellen is hem beantwoorden uiteraard, zoals dat hoort bij een blijspel, ook wel klucht genoemd. En dat was dat ‘Op ‘e Hichte’ zonder meer. Natuurlijk gaat het fout met zoveel verschillende karakters die plotseling in een situatie terecht komen die hen volkomen vreemd is. Als een van de vrouwen, rolbevestiging is een van de onontkoombare cliché’s in een klucht, vraagt waar de WC is en de gids antwoordt ‘planút’ dat die 15 kilometer verderop is, dan is de toon voor het verdere verloop gezet.
uitverkocht
Ik meld mij om even voor half acht bij de Kamp in Sumar, plaats van handeling voor de première van ‘Op ‘e Hichte’, een blijspel geregisseerd door Thomas Bijlsma, bepaald geen vreemde in het Jeruzalem van het luchtige toneel, als ik mij goed herinner. Foto’s maken van toneelstukken is altijd een wat heikele zaak, vaak is het licht niet optimaal, maar als technicus Sido Wiersma mij even laat zien hoe het er straks uit zal zien, valt dat alleszins mee. Videotechneut Eize Kloosterman zit met hetzelfde probleem, maar ook hij is opgelucht: “Dit moat wol kinne.” De zaal is uitverkocht, meer mogen er niet in vanwege de veiligheid. Dan is het kwart voor acht en gaan de deuren van de zaal open. Langzaam worden alle stoelen bezet en klinkt er een verwachtingsvol geroezemoes. Dan is het zover, Tineke Dorenbos neemt de microfoon en dus het woord en ze heet alle aanwezigen welkom: “Moai dat jim der allegearre binne, no kinne wy los.” Als de gordijnen worden weggetrokken is het toneel, in casu een stukje rotsige grond waarop het gebeuren zich zal afspelen, leeg. Iedereen kijkt naar de beide zijkanten, daar zullen de spelers toch opkomen? Nee dus, die komen uit de toneelvloer, één voor één, suggererend dat ze het laatste stukje van een steile beklimming uitvoeren. Veel gesteun en geklaag, maar dan zijn ze er allemaal. Twee echtparen, één ‘losse’ vrouw, een single dus, al of niet happy, dat weten we nog niet, en gids Pieter. De laatste die zijn opwachting maakt is Willem, de intimi hebben allang Alle Hoekstra herkend. Hij zal zich ontpoppen als de aanjager van het hele gebeuren, hij bepaalt het tempo, zet de toon en is tegelijkertijd het geweten van het gezelschap. Maar ‘mâle fiten’ zijn hem niet vreemd uiteraard, hij heeft zeg maar een eigen agenda.
'tûkelteammen en stroffelstiennen'
En als de taken verdeeld zijn, met de nodige ‘tûkelteammen en stroffelstiennen’ uiteraard, ontwikkelt zich een plot waarvan je je als toeschouwer zo nu en dan afvraagt ‘wêr moat dit hinne’? Want zoals het een echte klucht betaamt, is het in feite een onvervalste ‘comedy of errors’, niet moeilijk, hilarisch en met volkomen onwaarschijnlijke verwikkelingen. Maar dat mag de pret niet drukken en het dient gezegd, de Sumarder amateurtoneelspelers slagen erin om de volle zaal aan het lachen te krijgen. De ene rol leent zich daar wat beter voor dan de andere, maar naast Alle Hoekstra doen ook Jacob de Vries, Nynke Reitsma, Tiny Kramer, Marijke Blom en Evert Rijpma het prima. Ze houden de vaart erin, zijn behoorlijk tekstvast en spelen hun karakter met overgave. Of eigenlijk zijn het niet zozeer karakters, maar merendeels types zoals die vaker voorkomen in dit soort toneelstukken. Al te veel diepgang zit er niet in, maar dat past ook niet in een tekst die niet al te diep graaft. Als er iemand met tranen in de ogen zit in de zaal, komt dat van het lachen, niet van de dramatische ontwikkelingen.
tentjes
Er gaat natuurlijk van alles fout in een setting zoals deze, op een afgelegen stukje Alpen, met weinig of geen voorzieningen en alleen een paar tentjes als onderkomen. In die tenten gebeurt uiteraard van alles, tenminste die suggestie wordt gewekt met af en toe wat suggestieve en dubbelzinnige dialogen en lichteffecten met een zaklantaarn. De verwikkelingen zijn uit te tekenen, Willem heeft bijvoorbeeld, maar daar kon je op wachten, tegen de afspraken in, gids Pieter drinkt niet heeft hij luid en duidelijk verkondigd, een fles Johnny Walker meegesmokkeld en dat werkt vanzelfsprekend uitermate sfeerverhogend, de morele grenzen zijn er alleen om overschreden te worden en zelfs Pieter moet er, via een slinkse truc van Willem, aan geloven. In feite is het een soap in het kwadraat. Alles wat enigszins fout kan gaan gáát ook echt fout, maar dat is alleen effectverhogend. Een virtuele slang, relatie- en darmproblemen, en Willem die in geef Frysk ‘nocht oan ûnnocht’ heeft. En voor die Willem alleen al zou je gaan kijken, hij heeft vanwege zijn mimiek de zaal in no time plat. Die rol is hem, Alle Hoekstra dus, op het lijf geschreven, hij kan dat als geen ander. Hij draagt het hele stuk, daarbij, het dient gezegd, prima ondersteund door zijn collega’s. Hoe het afloopt, de vakantie wordt een regelrechte flop, maar dat zal geen verwondering wekken, is nauwelijks belangrijk, ook nauwelijks te omschrijven trouwens, je moet er bij zijn geweest om het te geloven, maar de toeschouwers hebben een 'noflike jûn' gehad en ze hebben bovendien gezien dat het toneel in Sumar springlevend is. 'Mei Nije Moed spilet mei fleur en faasje'.
Binne Kramer
{gallery}nieuws/nijemoed{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
