BURGUM - Achteraf bekeken kwam Węz Handich/DOW zondagmiddag in sporthal Dúnoard in Houtigehage net de vier doelpunten te kort die tegenstander Apeldoorn in de eerste vijf minuten van het duel scoorde. Als WH/DOW toen bij had kunnen blijven, hadden ze theoretisch met 22-21 gewonnen. Jammer alleen dat korfbalwedstrijden niet in theorie worden gespeeld, maar in het 'echie' worden uitgevochten. En dus werd het 18-21 voor de gasten vanwege het getal onder de streep, inderdaad: de meeste treffers.
WH/DOW zorgt voor een stunt: bijna
Het zou wat geweest zijn, een zwaar gehavend Węz Handich/DOW dat won van Apeldoorn. Een Apeldoorn dat zondagmiddag in sporthal Dúnoard in Houtigehage al binnen vijf minuten op rozen leek te zitten. Toen was het immers al 0-4 en leek de thuisclub 'heading for disaster'. De ploeg uit Rottevalle/Eastermar leek door de gasten compleet te worden zoek gespeeld en eigenlijk gaf niemand meer wat voor de kansen van de thuisclub. Het leek nog slechts de vraag hoe zwaar de nederlaag zou worden, zeker ook cijfermatig. Maar ziet, zou Wim Sonneveld zeggen, het kwam anders. Bijna kwam het héél anders, want WH/DOW kreeg zelfs kansen op winst, heel reële kansen zelfs. Maar in de slotfase van het pittige duel was het alsnog Apeldoorn dat er een ultiem en tamelijk desperaat offensief uitperste waar het moegespeelde WH/DOW geen antwoord op had. Coach Ljibbe Kuipers was teleurgesteld, maar: "Ik kin myn ploech neat ferwite, wy misten ien hiel fak en dat wiene net de minsten. Mar ik baal wol, der ha kânsen west op winst. Dat hie in stunt west, jawis, mar de fighting spirit wie der wol, it publyk gie der achter stean en doe lieten wy in pear kânsen lizze om it gatsje, it wie doe 16-14, grutter te meitsjen. At wy doe dy tredde skoard hiene, hie it kind, doe seach ik it wol sitten. De grutte winner wie fansels datselde publyk, dy minsken hawwe in fijne middei hân. En it hie fansels noch moaier west at wy wűn hiene. Mar dat siet der dus krekt net yn. Sjoch, Apeldoorn tocht nei 0-4 dat se der al wiene, dat gie sa makkelik. Mar doe't wy op likense hichte kamen en sels op foarsprong, sloech by harren de űnsekerheid ta. Dat koest moai sjen, nei oanrin wiene se mear ferromme as bliid." En zo was het ook, het was in sporthal Dúnoard een attractief duel dat een paar keer van perspectief veranderde, eerst leek het een makkelijke zege voor de gasten te worden, daarna ging het een tijdlang gelijk op, toen nam WH/DOW het commando over en in de slotfase was het toch Apeldoorn dat toesloeg en het laken naar zich toetrok. Wat wil je als objectieve toeschouwer nog meer. Maar zoals meestal waren die onafhankelijke kijkers verre in de minderheid, de tribunes van Dúnoard zaten stampvol met merendeels thuissupporters. Die zorgden wel voor een echte wedstrijdsfeer, trouwens, de toch al gehorige hal daverde vrijwel constant van de aanmoedigingen. Dat alles in een sfeer verliep die inherent was aan een wedstrijd met een dergelijk impact, was mede te danken aan de beide leidslieden, een koppel dat niet alleen opviel door het Kawasaki-groen van hun outfit, maar ook door hun leeftijd. De scheids was een beginnende twintiger, de grensrechter nog een tiener. Die info kreeg ik van Tjeerd Popma, aangesteld als coach van de fluitisten. Ik vond dat ze het prima deden en als ik zijn lichaamstaal goed inschatte, waren we het merendeels wel eens. Echt makkelijk hadden de beide refs het niet, het was een wedstrijd op het scherp van de snede, maar over de grens van het betamelijke ging geen van beide ploegen.
eerste helft
Als ik naar Houtigehage rijd ben ik blij dat deze wedstrijd binnen wordt gespeeld, buiten is het grijs, merendeels nat en somber, echt van dat 'jannewaris-en-gjin-winter-waar'. In Dúnoard is het het behaaglijk en de entourage voor de wedstrijd waar ik voor kom is vrijwel optimaal. De eerste domper is dat Gooitzen Zuiderveld, hij is de teambegeleider van WH/DOW, mij alvast voorbereidt op het feit dat zijn ploeg niet in de normale opstelling zal spelen: "Wy misse sawat in hiel fak en dus moatte wy it dwaan mei in oantal ynfallers fan it twadde. Dus ik ha der in swiere műtse yn, it koe wolris in dreech ferhaal wurde." Hij lijkt al meteen nadat de scheids van dienst de wedstrijd op gang heeft gefloten, gelijk te krijgen. Want binnen een minuut of vijf wijst het scorebord achter mij 0-4 aan. En eigenlijk heeft de thuisclub dan nog geen reële kans gehad. Dit ziet er niet goed uit: 'dit gaat niet goed gaan', zeggen ze dan in Vlaanderen. Ik zit recht tegenover de beide spelersbanken, WH/DOW-coach Ljibbe Kuipers zit er rustig bij, een beetje gelaten lijkt het, maar ja, wat kan hij doen, zijn ploeg werkt zich een slag in de rondte, maar hij kan het tij in z'n eentje niet keren. Op de Apeldoorn-bank, of eigenlijk ernaast, staan de beide coaches, de een stoďcijns en uiterlijk rustig, de andere 'sa drok as tou'. Blijkbaar schakelt Apeldoorn na die vroege en makkelijke 0-4 terug naar een versnelling lager, meer lijkt op dat moment niet nodig, de winst lijkt nu al binnen. En daarmee is de angel uit de aanval, want de gasten vallen 'droog' qua score. En dat geeft de thuisclub de gelegenheid om terug te komen in de wedstrijd: van 0-4 wordt het binnen een mum van tijd 3-4. En dan is het weer een wedstrijd, aangevuurd door het fanatieke thuispubliek gaat de thuisclub er zicht- en hoorbaar weer in geloven. Niettemin is het verschil bij 3-6 toch weer drie treffers. Maar als WH/DOW erin slaagt het gat terug te brengen naar 7-9, ziet de wereld er plotseling weer heel anders uit. En dat besef dringt helemaal door als het voor de rust 9-9 wordt, gezien de desastreuze aanvangsfase een prestatie van formaat.
tweede helft
Tjeerd Popma en ik zitten elkaar even aan te kijken: "Hoe sil dit fierder gean", vragen wij ons beide af. Gaat de thuisclub verder waar ze de eerste helft mee afgesloten hebben, of herpakt Apeldoorn zich. Voorlopig is er evenwicht, van 9-10 wordt het 10-12 en op 13-13 is er nog steeds geen licht tussen beide ploegen. En echt veel verschil in speelsterkte is er eigenlijk ook niet. Het tempo is hijgend hoog, de duels zijn pittig en 'vrouwen en kinderen' worden niet gespaard. Op 14-13 gebeurt waar het thuispubliek al heel lang naar hunkert: WH/DOW neemt voor het eerst in de wedstrijd een voorsprong. En zoiets is altijd een ijkpunt in een wedstrijd: heel lang de prooi, nu de jager. Op 15-13 en 16-14 is het gaatje zelfs twee punten en gloort er zowaar een zege aan de horizon. "No moatte se skoare", zeggen Tjeerd Popma en ik elkaar na. Maar dat gebeurt niet, het is integendeel Apeldoorn dat met een fraai 'Doppelpack' gelijk maakt: 16-16, en even later staat het in no time 16-18. En dat is er voor de thuisclub achteraf gezien net te veel aan. Het wordt nog wel 17-18, maar als het publiek schreeuwt om de gelijkmaker, is het Apeldoorn dat de kloof weer wat dieper maakt: 17-19. En als de gasten de marge vergroten naar 17-20, beseft iedereen dat het over en uit is, dit geeft Apeldoorn niet meer uit handen. Het wordt nog 18-21, maar dat is voor de statistieken, de gasten winnen dit attractieve en meeslepende duel uiteindelijk en op die zege is in feite niets aan te merken, die is zeker niet gestolen. Apeldoorn viert een feestje, WH/DOW zit verslagen op de bank, maar niet nadat de ploeg de trouwe fans heeft bedankt voor de steun die de ploeg zo broodnodig had. Ze hebben er alles aan gedaan, ze hebben alles uit de kast gehaald en ze waren er bijna. Maar bijna is nu eenmaal net niet en dus zit de ploeg van Ljibbe Kuipers wel degelijk met lege handen. In het Fries heet zoiets 'moai song, gjin priis'. Maar de ovatie van het publiek zal de spelers als muziek in de oren hebben geklonken.
Binne Kramer
{gallery}Syta/dow18119{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
