De zaterdag van de nipte nederlagen

Het kan bijna geen toeval zijn geweest. Ik heb drie korfbalwedstrijden bekeken en alle drie eindigden ze in een nederlaag, een nipte nederlaag, dat wel, voor de thuisclub. V en V D 2 verloor met slechts één treffer verschil van Mid Fryslân (4-5), V en V D1 verloor met 4-6 van kvDrachten en in Oentsjerk was De Granaet B 1 nipt, met 15-16, winnaar tegen De Wâlden. Saillant detail: alle drie de wedstrijden leken regelrecht op een remise af te stevenen, want vlak voor tijd stond het in alle drie ontmoetingen gelijk: 4-4, nog eens 4-4 en 15-15. De scenarioschrijver van dit wonderbaarlijke drieluik moet een bizar gevoel voor humor hebben gehad, of hij heeft een hekel aan thuisclubs. Flauwekul natuurlijk, maar opvallend was het wel. Het verschil tussen de eerste beide wedstrijden en de derde was, dat er bij de D's niet echt veel doelpunten vielen, respectievelijk 9 en 10, maar bij de B's liefst 31. Die vielen dus bij De Wâlden B1 tegen De Granaet uit Dokkum en zoiets, veel treffers dus, is altijd goed voor de amusementswaarde. En die lag behoorlijk hoog, zaterdagmiddag in sporthal De Hege Wâlden en dat had niet alleen te maken met die vele doelpunten, maar zeker ook met het hoge tempo, met het scoreverloop en last but not least met de kwaliteit van beide ploegen. 'Se wiene tsjin elkoar opwoeksen', zou je kunnen zeggen. Lange tijd leek De Granaet het meeste recht kunnen doen gelden op de zege, maar in het slot van de wedstrijd kwam De Wâlden sterk terug. Zo ging het.

eerste helft
Eigenlijk had ik graag bij de zaalseizoensopening van De Wâlden 1 willen zijn, vanavond is dat, maar ik ben verhinderd. Dat ben ik niet zo gauw en dus niet zo vaak, maar deze keer heb ik een plausibele reden. Ik moet, ik ben gevraagd eigenlijk, om foto's te komen maken en een verslag uiteraard, van het jubileumconcert van De Lofstem, de fanfare van Sumar. En daar kan ik niet missen, ik heb namelijk voorkennis. Voorkennis in die zin, dat ik weet dat de jubileumcommissie een Koninklijke onderscheiding heeft aangevraagd. En dat weet ik, omdat ik de eer heb gehad om een aanbevelingsbrief te mogen schrijven. En dus ben ik hartstikke benieuwd of die aanvraag zal worden gehonoreerd. Als burgemeester Jeroen Gebben de zaal binnenkomt met zijn ambtsketen om, weet ik dat het goed zit. Maar dan weet u even waarom ik deze avond verstek laat gaan in De Hege Wâlden. Maar deze wedstrijd van B junioren leek mij een prima vervanger. En achteraf gezien hoef ik geen spijt te hebben, De Wâlden tegen de Granaet is een lekkere pot korfbal. De thuisclub opent de score, maar de Dokkumers hebben meteen het antwoord in petto: 1-1. De toon is gezet, hier zijn twee ploegen bezig die weten wat ze willen, die kunnen korfballen en die bovendien mentaal genoeg in huis hebben om die ambitie waar te maken. Veel verschil is er niet, De Granaet lijkt mij wat gretiger, speelt met wat meer 'kriich', waar De Wâlden nogal wat moeite moet doen om een treffer te maken. Maar op 2-2 is er nog geen licht tussen beide ploegen. Dat verandert als De Granaet via 3-5 doordrukt naar 3-6 en 4-8 bij rust. Dan kijkt de ploeg van coach Nathan Sprey toch tegen een substantiële achterstand aan en moet er dus wat gebeuren. En dat zal dan in de tweede helft moeten plaatsvinden.

tweede helft
De Wâlden brengt meteen na het begin van de tweede helft de aanwijzingen van Nathan Sprey in de praktijk. Tenminste, dat vermoed ik, want ik ben er natuurlijk niet bij geweest. Maar het verschil met de eerste helft is duidelijk zichtbaar. Die extra boost resulteert in twee treffers op rij (6-8) en dan zijn er dus weer kansen voor de thuisclub. Het wordt 6-9 en even later 7-10 en dus gaapt er nog altijd een gat tussen beide ploegen. Onoverbrugbaar is het niet, maar zolang beide ploegen zo'n beetje synchroon blijven scoren, wordt de marge niet kleiner. Op 8-10 neemt Nathan Sprey een time out, maar echt zoden aan de dijk zet die korte praatsessie niet. Als het 9-13 is, lijken de kansen voor de Trynwâldsters er niet al te rooskleurig voor te staan. Maar als De Wâlden op 10-13 drie keer op rij weet te scoren, is het gelukt: de thuisclub is op gelijke hoogte gekomen en dat feit op zich stimuleert enorm: 13-13. En dan wordt het, we zijn inmiddels in de slotfase van dit duel beland, spannend, zenuwslopend spannend. De duels worden wat pittiger, de scheids, hij doet het prima, moet zo nu en dan even zijn gezag laten gelden en het publiek zit op het puntje van de bank. Op 14-13 en 15-14 lijkt De Wâlden het laken naar zich toe te trekken, maar vlak voor tijd wordt het alsnog weer gelijk: 15-15. Een objectieve toeschouwer zou de ref adviseren om af te fluiten, immers, dan krijgen beide ploegen loon naar werken en hoeft niemand te verliezen. Maar de schikgodinnen beslissen anders, het is De Granaet dat uit een vrije bal-situatie alsnog de winnende treffer in huis heeft: 15-16. Op de zege van de Dokkumers is niets aan te merken of af te dingen. Voor de thuisclub is de nederlaag een tikje sneu, op 15-14 gloorde immers de zege, maar het is zoals een toeschouwer ooit zei: "Je hoeft maar op één moment vóór staan en dat is als de scheidsrechter voor het einde fluit." Een waarheid als een hele kudde koeien.

Binne Kramer                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    {gallery}Hilda/dewaldendegranaet{/gallery}