LEEUWARDEN - De verrassing was niet dat Nederland Kampioen werd, de oranje jeugd is al jarenlang verreweg de beste ploeg op het officieuze wereldkampioenschap voor jeugdteams onder de 19 jaar.Nee, de verrassing was dat de vaste sparringpartner van de nationale ploeg nu eens niet België heette, maar Chinese Taipei. Die verloren weliswaar de finle met ruime cijfers, maar vierden hun tweede plaats in een stijl die lang niet gezien is in sporthal Kalverdijkje in Leeuwarden.
Nederland wint finale
Dat was niet verrassend, dat was van te voren eigenlijk al wel duidelijk, Nederland is nu eenmaal verreweg de beste korfbalnatie. Nee, het verrassende was dat de tegenstander nu eens niet België heette. De Belgen verloren in de halve finale onverwacht van Chinese Taipei. En dus ging de finale van deze editie 2017 van het officieuze wereldkampioenschap voor ploegen onder 19 jaar tussen gastland Nederland en de Chinezen uit wat wij Taiwan noemen. Die ploeg is vaste klant op dit traditionele korfbaltoernooi, maar nog nooit slaagden de Aziaten erin zich in de eindstrijd te spelen. Soms waren ze er dichtbij, maar al jaren gaat de voorspelbare eindstrijd tussen Nederland en België, niet toevallig de enige twee landen waar een reguliere competitie wordt gespeeld. Maar deze keer dus niet en daar was eigenlijk niemand rouwig om, de Chinezen onder leiding van Mister Li zoals hij door ingewijden wordt genoemd, hebben nu eenmaal een hoge gun-factor en ook nu waren velen tijdens de finale al of niet stiekem op de hand van de Taiwanezen. Die extra steun vanaf de volgepakte tribunes mocht overigens niet baten, want toen Nederland echt gas gaf, daartoe uitgedaagd door een bliksemstart van de gasten, was er voor Chinese Taipei geen houden aan. De gasten hadden overigens wel de steun van het merendeel van het publiek, als de Chinezen scoorden veerde de hele tribune overeind. Sfeervol was de finale zonder meer, mede door de volle tribune en de aanwezigheid van bijna alle andere teams die hadden deelgenomen. Ook de Belgen, anders altijd vaste klanten in de eindstrijd keken toe, zij met toch wel een beetje zichtbare spijt. Immers, hier hadden zij willen staan. Of ze het Nederland moeilijker hadden kunnen maken dan Chinese Taipei was de vraag, maar ze hadden het oh zo graag geprobeerd. Bij de Belgische begeleidingsstaf zal met enige weemoed teruggedacht zijn aan de eerste jaren van dit toernooi, toen de zuiderburen keer op keer wonnen. Dat was in de tijd dat Nederland werd vertegenwoordigd door talententeams uit het noorden of zelfs regioteams. Maar toen eenmaal het nationale jeugdteam werd afgevaardigd was het gedaan met die Belgische heerschappij.
feest
De prijsuitreiking was opnieuw een feest, niet alleen voor de ploegen om mee te maken, maar ook voor de vele toeschouwers. De organisatie, aangestuurd door 'general organizer' Geert Keuning, die mensen als Wim van Gorkum, Jacob Jonker, Jan Theun Visser en André van Vleeren naast zich had, opteerde bij die afsluitende prijsuitreiking voor ‘kort maar krachtig’. Dus geen lange speeches, hoe goed bedoeld ook, niet een eindeloos lange rij van mensen die bedankt moesten worden. Bedankt werden ze natuurlijk wel, terecht, want zo’n toernooi is ‘in bealch fol wurk’, maar dat gebeurde in één keer, gevolgd door een ovationeel applaus van alle deelnemers. De show werd gestolen door de runners up, het team van Chinese Taipei. Onder leiding van hun coach Li, maakten ze van hun ereronde een onvervalste ‘bedank-tour’ door hand in hand langs alle tribunes te lopen, onderbroken door diepe buigingen zoals alleen Aziaten dat kunnen. En ze brachten ook nog een speciaal eresaluut aan de winnaars van het toernooi, het Nederlands team. Dat stond er even van te kijken, ze wisten even duidelijk niet hoe ze moesten reageren.
Dominicana
Wie ook wisten hoe je met een dergelijke situatie moet omgaan, waren de spelers uit de Dominicaanse Republiek, Dominicana genoemd. Ze werden vijfde, maar ze vierden feest alsof ze hadden gewonnen. Wat een ongebreidelde vreugde, niet alleen binnen, maar ook buiten de lijnen. Ze waren, naast Chinese Taipei, zonder meer de favorieten van het publiek en ook de smaakmakers. Niet alleen hun korfbal swingde aan alle kanten, maar ook hun hele gedrag buiten het veld was doordesemd van spel- en levensvreugde. En dat terwijl ze toch bloedserieus hun wedstrijden ingingen. Schitterend om te zien! Zoals dit hele driedaagse toernooi weer een onvervalst feest was. Mooi ook om te zien hoe de verschillende ploegen met elkaar omgingen, al die verschillende talen met als verbindende factor Engels. Zoals Mister Li, de coach van Chinese Taipeh, met hem kon je goed communiceren op basis van de Engelse taal. Hij was ooit vaste klant op wat toen nog het JWC heette, maar daarna bleef hij tien jaar weg. “Good to be here again, good to see you”, was zijn begroeting. Toen, twintig jaar geleden was hij een wat slungelige jongeman met van dat a-typische blonde hippiehaar, nu zag hij er anders uit, maar zijn manier van doen was nog altijd hetzelfde. Uiterst vriendelijk, bereid om met iedereen te praten en altijd met die glimlach om de mond. Hij verloor met zijn team de finale, maar invloed op zijn gemoedstoestand had dat nauwelijks zo te zien.
De Wâlden
Omdat Mongolië ergens onderweg strandde op de lange reis naar Leeuwarden en er dus een ploeg te weinig was voor een regulier verloop van het wedstrijdschema, werd een jeugdteam van De Wâlden uit Oentsjerk opgetrommeld en zo was er toch nog regionale inbreng. Die inbreng kreeg een extra dimensie en extra cachet toen bleek dat een van de Trynwâldster speelsters, Marije Visser, topschutter van het toernooi bij de vrouwen werd. En dus mocht ze bij de prijsuitreiking opdraven om de prijs voor haar prestatie op te halen.
toekomst
De vraag na afloop van zo'n mondiaal toernooi met steeds opnieuw dezelfde winnaar is natuurlijk of dat nu 'voor altijd' zo zal blijven. Met andere woorden, worden Nederland en België ooit nog ingehaald als de beide beste korfballanden. Als het zo blijft zoals het nu is is het antwoord ja. Het zijn de enige beide landen met een reguliere competitie en dat betekent dat de korfballers vanaf de jongste jeugd bijna het hele jaar door elke week wedstrijden spelen. Ze krijgen dus de best mogelijke opleiding om tot het niveau te geraken waarop ze internationaal kunnen excelleren. Er is slechts één scenario dat die hegemonie van de beide landen zou kunnen doorbreken. Dat is als korfbal ooit nog eens Olympisch wordt. Want dan komt er in een heleboel landen, denk aan met name Amerika, China en Rusland, aandacht en dus geld vrij. En met een enorm arsenaal aan potentiële korfballers, kan het niet anders dan dat dergelijke landen op termijn minstens net zo goed worden als Nederland en België. Voor de mondialisering van het korfbal zou het een zegen zijn. Maar of het ooit zo ver komt? Want het is een kip-of-het-ei-scenario natuurlijk: voor mondialisering is een Olympische status nodig en voor die status is mondialisering nodig... Blijft over dat het korfbal zich het afgelopen paasweekend weer eens in heel positieve zin op de sportkaart heeft gezet. Sport als verbindende factor tussen jongelui uit heel verschillende landen en heel verschillende culturen. Maar wat een feest!
Binne Kramer
{gallery}Syta/korf18417{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
