BUITENPOST - Het weer zat mee, er was veel publiek en het programma barstte bijna uit zijn voegen van de kwantiteit en de kwaliteit. Met andere woorden, het kon eigenlijk niet mooier, woensdag in Buitenpost op dat prachtige Mejontsma-veld vrijwel in het centrum van het dorp. En al die toeschouwers werden getracteerd op paardensport van hoog niveau, er werd niet alleen gesprongen, maar er waren ook tuigrubrieken die een lust voor het oog waren.
Feest voor het oogFeest voor het oog
Een Concours Hippique is een feest voor het oog, zeker als er naast springrubrieken ook programmaonderdelen zijn waarin met aangespannen combinaties wordt gereden, tuigen dus en dan niet alleen met Friezen, maar ook met Bovenlanders en hackney's. Met name die Friezen, zeker als ze voor een echte ouderwetse krompanelen sjees worden gespannen en gereden worden door mannen en vrouwen in traditioneel Fries kostuum, zijn echt een 'Augenweide', een lust voor het oog. De toeschouwers in Buitenpost konden er woensdag met volle teugen van genieten.
prachtig
Het is echt Hollands zomerweer deze dagen en dat betekent een prima temperatuur, en van die fraaie wolkenluchten waar schilders en fotografen zo blij van worden. Ze geven reliëf en contrast aan die mooie blauwe lucht. Ik heb met Geart Wâldnet afgesproken bij de ingang en geloof het of niet, we stappen tegelijkertijd uit onze auto's. Ik heb van de chef-parkeren toestemming gekregen om vlak bij de ingang een plekje te zoeken, het voordeel van een kleine auto en tevens van het feit dat die parkeerchef ons zo langzamerhand kent. Op weg naar het concoursterrein is duidelijk dat het de afgelopen tijd behoorlijk geregend heeft, de rijplaten en de modder spreken boekdelen. Wij melden ons in de grote vip-tent, niet omdat we 'very important persons' zouden zijn, verre van en liever niet, maar hier moeten we zijn voor zo'n armbandje dat ons recht geeft om op het hoofdveld te komen. Daar staat in het midden een soort partytent met de jury, de speaker, die man met die prachtige stem en die voorbeeldige intonatie, heel toepasselijk heet hij De Ruiter, en natuurlijk ook een oude bekende. Dat is parcoursbouwer Wietse van der Velde. "Zo jongeman (!), ben jij er ook weer", is zijn vaste begroeting. Hij bouwt al sinds mensenheugenis de parcoursen voor vele springrubrieken en als hij de bouwer is, weet iedereen waar hij of zij aan toe is: dan moet je er wat voor doen, cadeautjes zijn er niet bij. 'Streng doch rechtvaardig', zou je het kunnen noemen. Streng voor de ruiters en amazones, rechtvaardig naar de paarden toe. Maar het levert altijd strijd op, vaak spectaculaire strijd, vooral als de tijdfactor een rol gaat spelen. Dan worden de deelnemers voor keuzes gesteld en soms zijn dat regelrechte dilemma's. Kiezen ze voor snelheid met veel risico, of voor zekerheid. We zitten hier prima, precies tussen een drietal hindernissen in, waarvan er één precies onder een hoek van negentig graden. En dus kunnen we de combinaties prachtig over de hindernis zien zweven, het paard helemaal gestrekt, de ruiter/amazone plat gebogen over de hals van hun paard.
tuigen
De springrubrieken worden afgewisseld door tuigrubrieken, waarbij de paarden aangespannen zijn voor een concourswagen of een sjees en de menner die de taak heeft zijn paarden de mooiste draf te laten zien. Een echte showrubriek dus en dat levert prachtige beelden op met Friese paarden die echt zweven, met alle vier benen los van de grond, een fabuleus gezicht. De toeschouwers kunnen het op de juiste waarde schatten en sommige echte kenners kunnen zelfs onderscheid maken tussen de verschillende combinaties. Dat inzicht is ons niet gegeven, daarvoor moet je insider zijn, eigenlijk moet je uit een 'boerenlaach' komen. En dat geluk was ons niet beschoren. Maar ook als je een betrekkelijk 'vreemde in het Jerusalem' van de paarden bent, kun je wel degelijk genieten van die majestueuze Friese paarden, pikzwart, met indrukwekkend behang, de staart en de manen golvend in de rijwind. Het is niet alleen een show, maar wel degelijk een echte wedstrijd, maar zoals gezegd, die echte finesses ontgaan ons ten ene male. Voor een fotograaf is dit 'gefundenes Fressen', waar wij zitten komen ze vlak bij ons langs, we hoeven alleen maar af te wachten. De tijd vliegt voorbij, voor dat we het weten is het al bijna twaalf uur, onze limiettijd zeg maar, deze middag worden we weer bij een ander evenement verwacht. Een koel drankje kan er nog net af, jammer dat het niet wordt ingeschonken door lady Rivella herself. Maar je kunt niet alles hebben nietwaar?
Binne Kramer
{gallery}Syta/buiten4817{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
