BURGUM - 'It wiisde mâl' met het traditionele Concours Hippique van en in Burgum. Vorig jaar ging het helemaal niet door vanwege nota bene een tekort aan deelnemers. Nooit vertoond. Even leek het een heikel verhaal te worden, maar zie, in 2017 is alles anders. Nu moest de organisatie kunst- en vliegwerk aanwenden om alles in 'kalk en semint' te krijgen wegen, geloof het of niet: een tevéél aan'It wiisde mâl' met het traditionele Concours Hippique van en in Burgum. Vorig jaar ging het helemaal niet door vanwege nota bene een tekort aan deelnemers. Nooit vertoond. Even leek het een heikel verhaal te worden, maar zie, in 2017 is alles anders. Nu moest de organisatie kunst- en vliegwerk aanwenden om alles in 'kalk en semint' te krijgen wegen, geloof het of niet: een tevéél aan liefhebbers. Het lukte allemaal en dus staat het CHBurgum weer op de kaart, én hoe!
CHBurgum is back in business
Na editie 2017 kun je stellen dat het CHburgum ‘back in business’ is. Na het rampjaar 2016, toen ging het hele feest niet door vanwege te weinig deelnemers, was 2017 van een geheel andere orde, sterker nog, er waren in geen jaren zoveel deelnemers. En dat allemaal vanwege. Ja, vanwege wat eigenlijk, niemand kon daar eigenlijk een vinger op leggen. De zandondergrond van Manege It Heechhiem zal ermee te maken hebben gehad, de bereikbaarheid van de locatie en ook dat er deze keer geen concurrentie was van een CH in de buurt. Feit was dat het druk was, vrijdag en zaterdag, druk vooral met deelnemers, want het publiek had toch blijkbaar de nodige moeite met het wisselvallige en soms herfstachtige weer. Met name op zaterdag veegden af en toe dikke buien over deelnemers en toeschouwers. Bovendien speelde het feit dat de Grande Finale, de strijd om de Grote Rabobank Prijs van Burgum pas in de avonduren zijn beslag kreeg, de toeschouwersaantallen niet echt in de kaart. Ze waren er natuurlijk wel, de echte diehards, de paardenliefhebbers die met alle geweld wilden zien wie er nu uiteindelijk met die verleidelijk dikke enveloppe met dat kenmerkende logo erop naar huis ging. Daarvoor hadden die toeschouwers al een hele lange dag kunnen genieten van paardensport op een prima niveau. En naarmate de dag vorderde werd dat niveau qua springpotentie steeds hoger.
lang
Het is bijna half negen in de vroege zaterdagochtend als ik mij meld op het springterrein, in casu de buitenbak van Manege It Heechhiem. Het is droog gelukkig, maar of dat de hele dag zo blijft waag ik te betwijfelen, de wolken die met de nodige snelheid overdrijven zien er niet echt koosjer uit. Het zal niet bij het roenruchte ‘spatsje rein’ van Piet blijven vrees ik. Het zal, als de voortekenen niet bedriegen, bovendien een lange dag worden, ik heb een blik geworpen op de startlijsten en met name in de klassen L, M en Z/ZZ vermelden die lijsten een lange wachtrij, met andere woorden: ‘er zijn nog heel wat wachtenden vóór u’. Maar met koffie en broodjes moet dat te doen zijn. Ik ben merendeels alleen als verslaggever, de media moeten blijkbaar weer even wennen en bovendien zitten ook zij met vakanties heb ik begrepen. Collega Geart van Wâldnet komt wel even langs, maar hij heeft het druk, met een geitenkeuring als ik het goed begrepen heb. Ook leuk natuurlijk. Ik meld mij eerst maar even bij Sita, Sita Bouius, is de spin in het web van deze organisatie. Die draait, zoals bijna alle organisaties, op vrijwilligers, zonder hen zou het een kale boel worden in ons land. De vrijwilligers waar ik het meest zicht op heb zijn de jonge meiden die als parcourshulpen zijn aangesteld. Geen makkelijk baantje, want ze sjouwen zich een zere rug met die balken die om de haverklap van de diverse hindernissen worden gereden. Zo nu en dan gebeurt het dat een ruiter of amazone, dit soort missers is puur genderneutraal, niet óver maar dóór de hindernis wil en dat betekent dan dat alles tegen de grond gaat. En die meisjes maar draven en sjouwen, ik heb er bewondering voor, als ik er naar kijk doet mijn rug al pijn.
doorlopende voorstelling
Eigenlijk is zo’n Concours Hippique één lange aaneenschakeling van rubrieken, het programma valt in principe nooit stil. Alleen als de bak moet worden opgeknapt ligt het hippische gebeuren even plat, dan razen Joukje en haar erg jeugdige assistent met een tractor en een soort opgefokte grasmachine over het zand dat er dan even later weer ‘als nieuw’ bij ligt. Als ik een plekje in de bak zoek, buiten de looplijnen van de combinaties uiteraard, zijn we bezig met de klasse L en daar heeft zich een hele rij deelnemers voor aangemeld. Wat mij opvalt is het tamelijk schaarse aantal ruiters van omliggende verenigingen. Dat is wel eens anders geweest. Na de L komt de klasse M en ook daar zijn enkele tientallen deelnemers die allemaal twee en soms drie keer in actie komen. Nee, dit wordt geen zaak ‘mei iterstiid thús’ vanavond. Maar: ‘net seure, hiest mar in fak leare moatten’, is het standaard credo onder journalisten en fotografen en bovendien: het weer houdt zich heel redelijk en met het zonnetje op de rug is het prima toeven.
apotheose
De rubrieken zijn stuk voor stuk spannend en attractief, maar de toeschouwers laten het nog een klein beetje afweten, alleen bij de verschillende tenten waar de catering een plekje heeft gevonden, is het redelijk druk. Het wachten is in feite op de allerlaatste rubriek, de strijd om de Grote Rabobank Prijs van Burgum en dat zal niet in de laatste plaats te maken hebben met de sponsor van die GP, immers, als een bank een prijs beschikbaar stelt gaat het niet over een paar tientjes mag je aannemen. Maar we moeten er ‘even’ op wachten, even betekent in deze setting dat het al bijna half acht is eer het zover is. Er hebben zich in totaal 11 combinaties ingeschreven voor deze eindstrijd en eigenlijk, als ik die startlijst zo even vluchtig bekijk, zijn daar toch heel wat potentiële winnaars bij. Anke Marije de Vries heeft in eerder parcoursen al indruk gemaakt en dat geldt ook voor Nikkie Hoekstra van Trynwâlden. Verder zijn Wim Pomp, Rink Jan Dijkstra, GerritVeenstra, Sophie Arends, Karst van der Laan, Johannes Pijacker en Hylke de Jong op papier allemaal in staat om hoge ogen te gooien. Anja Veldman is, voor mij althans, een betrekkelijke outsider, maar dat zal een vergissing mijnerzijds blijken. Er wordt eerst een basisparcours gereden en de combinaties die dat binnen een vastgestelde tijd en zonder fouten doen, mogen terugkomen voor de allesbeslissende barrage. Die ‘belle’ gaat over een aangepast parcours direct op fouten en tijd. Zoiets als ‘helpers weg tweede en laatste ronde’, heet dat in het boksen. In die barrage moet het gebeuren, dan is er geen plaats en tijd meer voor excuses, dan ‘moat de bûter jild jilde’. Het parcours is zodanig gestoken dat het voor al deze deelnemers mogelijk is, maar duidelijk wordt al snel dat ze lang niet allemaal in staat zijn om dit rondje foutloos af te leggen.
beslissing
Het zijn achtereenvolgens Anke Marije de Vries op Loro Piana Princesse, Rink Jan Dijkstra op Horses2Fly Falcao, Wim Pomp met Gigolo sih, Gerrit Veenstra op After Pleasure Toltien en Anja Veldman die erin slagen zich in die alles-of-niets-eindstrijd te rijden. Ik had Nikkie Hoekstra er graag bijgehad, vanwege de geografisch achtergrond en ik had meer verwacht van met name Johannes Pijnacker en Hylke de Jong. Maar zij sneuvelen op één balkje en dan is het einde verhaal. We houden dus vijf combinaties over die nog één rondje mogen rijden om uit te maken wie deze Grote Prijs gaat winnen. En die zich gaat plaatsen in een illustere galerij met vorige winnaars. Daar staan namen in als die van Menno Botma, Jur Vrieling, Sacha Dito, Nathalie van der Mei, Hans de Vries en Folkert Kelderman. Hoezo kwaliteit! Het is Anke Marije de Vries die het bal opent en zij zet meteen de toon door foutloos rond te gaan in 36.91 sec. Dat is een snelle tijd, maar of hij snel genoeg is weten we natuurlijk dan nog niet. Rink Jan Dijkstra en Wim Pomp tikken allebei een balkje af en zijn dus verder kansloos, al heeft Wim Pomp met 33 sec wel een hele snelle tijd. Blijven over Gerrit Veenstra en Anja Veldman. De eerste blijft foutloos en zijn 34.07 sec lijkt op dat moment goed voor de zege. Of Anja Veldman moet nog roet in het eten gooien. Het wordt stil rond de bak van It Heechhiem: zal ze het redden, deze jonge studente uit Ter Aard. Het gaat goed, ze jaagt Djoost Again feilloos over de eerste hindernissen, haar wendingen zijn kort en strak en het tempo ligt verschroeiend hoog. Je kunt zien dat ze er vol voor gaat, geen moment van aarzeling verstoort haar strakke ritme. Maar de klokt tikt genadeloos verder en de 30 seconden komt steeds dichterbij. En dan is er nog één hindernis te gaan. Het publiek houdt bijna hoorbaar de adem in, maar Anja Veldman houdt haar focus en zweeft ook in een prachtige stijl over die laatste balken en als ze de finishlijn doorbreekt staat de klok stil op een onwaarschijnlijke 32.19 sec. Euforische vreugde bij de amazone en luid gejuich bij het publiek. Zij en niemand anders wint hier in Burgum de Grote Rabobank Prijs. Als even later de prijzen worden uitgereikt is ze er nog een beetje beduusd van, zoveel van dit soort belangrijke wedsgtrijden heeft ze immers nog niet gereden, laat staan gewonnen. Ik wil uiteraard haar eigen visie horen, maar dat kost me een aardige wandeltocht, haar thuisfront staat helemaal achter de manege. Maar ze wil best even afstappen als ik dat vraag, ik heb het niet zo op paarden die na zo’n inspannende en toch stressvolle race moeten stilstaan. En als je er naast staat is zo’n paard best groot en deze heeft bovendien temperament zo te zien. Ik hoef haar eigenlijk niet te vragen of het goed ging, maar ik doe het toch: “Ja, het ging vanaf het begin super, ik wist wel dat dit paard het in zich had, (lachend) het was alleen de vraag of ik het ook kon. Met andere woorden, ik wist dat we beiden top moesten zijn. Het was geen makkelijk parcours en de omstandigheden waren ook niet ideaal, maar als het goed gaat en je wint, dan heb je daar geen last van. Nee, verwacht had ik dit niet meteen, gehoopt natuurlijk wel, al had ik mijzelf niet meteen bij de favorieten gerekend. Ja, en als het dan allemaal goed uitpakt mag je tevreden zijn denk ik, en blij natuurlijk, dit is de eerste Grote Prijs die ik win.” Aldus de goedlachse winnares en, wees eerlijk, je zou voor minder.
dressuur
Dit Concours Hippique kende niet alleen springrubrieken, maar ook de dressuurruiters en -amazones kwamen in actie, hun werkterrein lag bij de manege van de Mennoruiters, even verderop. Om ook dat allemaal bij te houden was geen doen, maar de belangrijkste uitslagen wil ik u niet onthouden: M1/M2: 1. Anneke de Boer De Tike, 2. Marijke Poelstra Hurdegaryp. Klasse Z1: 1. Roelina Lyklema Sebaldeburen, 2. Belinda Sijbesma Noardburgum. Klasse Z2/ZZ-licht: 1. Iris Sijtsma,Leeuwarden 2. Lysanne Kuiken Leeuwarden.
Binne Kramer
{gallery}Syta/paard21817{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
