SURHUISTERVEEN - Mathieu van der Poel liet zondagmiddag in Surhuisterveen nog maar eens zien dat hij op dit moment in Nederland nauwelijks concurrentie heeft. Hij domineert en excelleert en dat leverde hem zondagmiddag de nationale titel veldrijden op. Net als bij de vrouwen zaterdag, was de titelstrijd in feite totaal niet spannend. Net als Lucinda Brand bij de vrouwen, duldde Van der Poel niemand in zijn buurt. Hij won met een minuut voorsprong op Lars van der Haar. Broer David van der Poel werd derde.
De firma Van der Poel slaat keihard toe
Eigenlijk kon alleen Lars van der Haar voorkomen dat het een één-tweetje werd op het podium van het NK veldrijden in Surhuisterveen. Maar meer dan een tweede stek zat er voor Van der Haar niet in op deze tamelijk grauwe en ijskoude zondagmiddag. Eigenlijk, daar was iedereen het wel over eens van te voren, kon alleen botte of domme pech Mathieu van der Poel van deze titel afhouden. En de man uit Kapellen, zoon van ex-kampioen Adrie van der Poel en kleinzoon van de fameuze Raymond Poulidor, liet er bepaald geen gras over groeien in it Fean. Ze hadden er alles aan gedaan om middels een uiterst selectief en loodzwaar parcours het hem niet gemakkelijk te maken, maar dat maakte de verse Europese kampioen niets uit, hij won zoals hij wilde. "It liket wol at 'er oan it trenen is", vond een toeschouwer en inderdaad, af en toe was duidelijk dat Mathieu van der Poel nadat hij een substantieel gat had geslagen 'op reserve' reed, zoals dat in wielertermen heet. Nog net niet met de handrem erop, dat kon niet lijden op dit parcours vol gemeen zuigende modder en de beide fameuze hindernissen. Dat waren de beroemde Bult en de akelig hoge en steile brug die met een trap beklommen moest worden. De zandbak was deze keer niet echt moeilijk, het zand was tamelijk hard vanwege de vele regen van de afgelopen tijd. Het leek nu meer op een klassiek wasbord.
gokje
Ik rijd helemaal door naar het begin van het parcours, de eerste auto's staan al bij het begin van Surhuisterveen, maar ik gok erop dat er aan het eind van straat nog wel een plekje vrij is en dat klopt. Dat scheelt mij een heel eind lopen, niet mijn meest favoriete bezigheid op dit moment. Nu kan ik rechstreeks de Vierhuisterweg in naar de start. Die ligt niet op het parcours, maar is alleen bedoeld als aanloop om te voorkomen dat ze met vier-vijf dik het veld in vliegen. Want de snelheid vlak na de start ligt hoog, ik schat boven de vijftig per uur en als je dan zo'n trechter in moet, is dat vragen om problemen. Ik ontwaar in de muziektent zowaar een vrije stoel en omdat ik nog twintig minuten moet wachten op het startschot, zoek ik daar mijn heil tussen hele serie muziekinstrumenten, maar de bespelers geven aan dat ze voorlopig niet gaan zitten. Nu kan ik mooi de hele stroom toeschouwers die alvast een plekje zoekt langs het parcours aan mij voorbij zien trekken. En het is druk, ik heb geen idee hoeveel het er zijn, maar het loopt in de vele duizenden schat ik. Veel mensen die ik zo in het zomerseizoen ook bij de verschillende criteria in Fryslân tegenkom, maar ook supporters die speciaal zijn gekomen voor Mathieu van der Poel, of Lars van der Haar en Corné van Kessel.
start
Maar dan is het zover, de start is aanstaande en ik zoek een plekje waar ik goed zicht heb op de eerste serieuze modderstrook. Op het grote scherm recht tegenover mij kan ik de start prima volgen, al word ik alsnog verrast door de vertraging die op de beelden zit. Op het scherm valt het startschot pas als de renners al honderd meter hebben afgelegd. Dan duurt het even voor ik de coureurs weer in beeld krijg, recht tegenover mij en de meesten zijn dan al een schone fiets toe. Na die verzorgingsplaats gaan de coureurs over de brug en de zandbak langs de finish opnieuw in onze richting. En nu krijg ik ze van vlakbij te zien, ploeterend door de modder, maar bij Van der Poel krijg je de indruk dat hij een laagje privé asfalt heeft laten leggen, die plakkende klevende moddert deert hem blijkbaar niet. In de achterhoede, de profs rijden samen met de mannen onder 23, de beloften zeg maar, gaat het een stuk moeizamer, daar moeten sommigen al van de fiets omdat ze vastlopen in de prut. Ik blijf nog een rondje staan en dan heeft Mathieu van der Poel al een behoorlijk gat geslagen met de achtervolgers. Op gepaste afstand zijn het Lars van der Haar, David van der Ploeg en Corné van Kessel die gedrieën proberen weer aansluiting te krijgen bij de 'eenzame fietser' op kop. Maar eigenlijk is dan al duidelijk dat dat onbegonnen werk is, Van der Poel is een klasse apart, een veldrijder hors categorie, in het Frysk zou je hem een 'hurdfytser mei in fin mear as in bears' noemen. Het zou zonde zijn als hij op termijn, hij is pas 22, het veldrijden zou verruilen voor de weg, aan de andere kant dichten de kenners hem ook daar een glanzende carrière toe. Hoewel dat geen appeltje-eitje is, het zijn twee heel aparte disciplines in het wielrennen en overstappen doe je niet zo maar even, de voorbeelden daarvan zijn legio. Hoe dan ook, op deze grijze en bitter koude zondagmiddag in Surhuisterveen is duidelijk, eigenlijk al na één rondje van 2,6 km, dat niemand Mathieu van der Poel van de titel kan afhouden. Spannend is het alleen aangaande de vraag of hij misschien een keer onderuit zal gaan op die spekgladde stukjes in het parcours. Maar dat gebeurt niet, hij hoeft geen risico's te nemen en alles uit de kast te halen. Hij rijdt eigenlijk geen wedstrijd, hij geeft een demonstratie, een glanzende show, hij geeft de duizendkoppige menigte die is komen kijken, waar voor hun geld. Dat ze overigens niet hebben betaald, de toegang was gratis.
organisatie
Ondanks de enorme belangstelling voor dit evenement verloopt alles voor zover ik het kan zien en beoordelen, uitermate gladjes. De organisatie heeft het allemaal prima in de hand, de toeschouwers gedragen zich uiterst gedisciplineerd, de mannen bij de oversteekplaatsen leiden alles keurig in goede banen, gekke dingen gebeuren er niet zoals het wel eens voorkwam dat de animositeit tussen de Nederlanders en de Belgen leidde tot het gooien met bier naar de coureurs en dat soort rare fratsen. Hier zijn de toeschouwers duidelijk gekomen om met name Mathieu van der Poel een keer in levende lijve te zien. Die hebben vandaag hun eigen BK en dat wordt, ook niet onverwacht, gewonnen door Wout van Aert. Op het WK over een paar weken zullen ze elkaar weer tegenkomen, Mathieu van der Poel en Wout van Aert, de heersende wereldkampioen. Dat kan een mooie strijd worden daar in Valkenburg. Zo'n wereldkampioenschap, zou dat niet wat voor Surhuisterveen zijn? Organisatorisch kunnen ze het hier zonder meer aan, daar ben ik zeker van, maar het grote struikelblok zal het parcours zijn vrees ik. Dit rondje is prima, maar aan een WK parcours worden andere eisen gesteld, met bijvoorbeeld meer hoogteverschillen en die hebben ze hier in Surhuisterveen niet achter de hand. Nog een brug, nog een Bult, wie zal het zeggen, maar ik zie ze er wel voor aan dat ze het zonder meer gaan proberen, die ambitie leeft hier wel. En over de publieke belangstelling hoeven ze zich alvast geen zorgen te maken is vandaag wel gebleken.
conclusie
Na twee dagen cross kan de conclusie luiden dat het 'twee fantastische dagen' waren, uitstekende organisatie, veel publiek en met twee verwachte winnaars. Het enige 'smetje' op het geheel was het ontbreken van spanning bij zowel de mannen als de vrouwen. Maar dat kun je de organisatie niet aanrekenen uiteraard. Surhuisterveen heeft zichzelf op sportief gebied weer eens prima 'op de kaart gezet'.
Binne Kramer
{gallery}Syta/mannen16118{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
