KOOTSTERTILLE - De 17de editie van de Biddle Run, een survivalwedstrijd in Kootstertille, heeft zondag voor veel belangstelling gezorgd. Het dorp was 'vol', met auto's met deelnemers en met toeschouwers, maar alles liep op rolletjes, ook al door de uitstekende organisatie. Er waren meer dan 1500 (!) deelnemers die een parcours af moesten leggen variërend van vier tot elf kilometer. Een route die gelardeerd was met de nodige hindernissen en vooral met veel modder en water.
Ausdauer, moed en doorzettingsvermogen
Als je mee wilt doen aan een survivalwedstrijd zoals de inmiddels traditionele Biddle Run in en om Kootstertille, dan moet je over bovenstaande eigenschappen beschikken. En dan liefst in ruime mate, want de deelnemers, meer dan 1500, kregen een parcours voor de kiezen dat er niet om loog. De hindernissen varieerden van spekgladde boomstammen, akelig strak gespannen netten waar onderdoor moest worden gekropen, touwbanen die deden denken aan de roemruchte stormbanen in het leger, tot sloten waardoorheen gebaggerd moest worden, en alles wat de organisatie nog meer had bedacht. En dat alles om het de deelnemers zo lastig mogelijk te maken. Want een survivalrun is nu eenmaal niets voor watjes en 'suertsjes', dit is een sport voor bikkels. En wie gedacht had dat die niet of nauwelijks meer bestonden, kwam zondag in Kootstertille wel op andere gedachten.
lente
Je houdt het nauwelijks voor mogelijk na die korte maar venijnige winter van een week geleden, maar deze zondag is het zacht, uitgesproken zacht, met temperaturen in de dubbele cijfers. Het is deze ochtend nog wat mistig, maar het is droog en het lijkt erop dat het een prima sportdag wordt. Ik rij naar Kootstertille om te gaan kijken bij de traditionele Biddle Run, een survivalwedstrijd voor diverse leeftijdsklassen en verschillende gradaties van gevorderdheid. Met andere woorden, de jongste deelnemers hoeven 'maar' vier kilometer te ploeteren, want dat is het, ploeteren, de senioren moeten maar liefst 11 kilometer afleggen. Voor beide geen sinecure, want het parcours staat vol met hindernissen die het de deelnemers knap lastig maken. 'Tûkelteammen en stroffelstiennen', maar dan in de meest gruwelijke zin van het woord. Je zult maar door een sloot moeten baggeren waar een paar dagen geleden nog ijs lag. Of je zult in een commandonet moeten klimmen dat middels een kraanwagen boven het niet bijster uitnodigende water van het Margrietkanaal bungelt. De eerste hindernis die ik tegenkomt is een wegafzetting bij Drogeham. Maar de verkeersregelaar die daar toezicht houdt laat mij door als ik mijn camera laat zien. En honderd meter verder kan ik gelijk aan de bak, daar is tussen de bomen een net gespannen met allemaal touwen en touwtjes waarlangs, of waardoorheen zo u wilt, de deelnemers hun weg moeten zoeken. En voetjes aan de grond is er niet bij en dus wordt er een regelrechte aanslag gepleegd op met name de handen en de armspieren. En de hebben het toch al zwaar gehad, dit is immers een van de laatste hindernissen en aan de gezichten van de deelnemers te zien waren dat niet de gemakkelijkste kilometers. Wat mij verwondert is dat er zoveel jongelui aan dergelijke slopend zware sporten meedoen. "Jo moatte der mar nocht oan ha", zegt een toeschouwer naast mij die hoofdschuddend de vervaarlijke toeren van de deelnemers gadeslaat. Maar daar hebben die jongen en meisjes geen boodschap aan, die willen maar één ding: de finish halen en dan rechtstreeks naar de warme douche. Net als elk jaar stijgt mijn bewondering voor deze deelnemers, dit is afzien, maar dan met een hoofdletter A, dat moge duidelijk zijn. Een klein stukje verder kom ik bij het kanaal met dat al gememoreerde net aan die takelwagen. Een prima fotostek weet ik uit ervaring, dat net is bijna vuistdik en doet het uitstekend als omlijsting van de soms verkrampte gelaatstrekken van de atleten. Hier staat redelijk wat publiek, dit is een stek die makkelijk per fiets, en dus ook per auto, is te bereiken. Naast mij staat een mevrouw geïnteresseerd te kijken. Jantsje van der Veen, haar ken ik als raadslid van de gemeenteraad van Tytsjerksteradiel. Het blijkt dat haar zoon een van de deelnemers is: "Nûmer 248, hy kin hjir daliks wêze, at it goed is." Het is goed, want even later meldt nummer 248 zich bij het net. Geen aarzeling, maar meteen een aanval op dat net boven het grimmig zwarte en ongetwijfeld ijskoude, bijna letterlijk, water van het kanaal. En dan is het klimmen, achterkant naar boven, dan over de balk en dan aan de voorkant weer naar beneden. Welja, of het niks is. Maar nummer 248 doet het prima, er zit geen enkele hapering in zijn klimtocht en boven neemt hij zelfs even de tijd om met en gelukzalige glimlach even naar mij te kijken. "Makje", hij zegt het nog net niet, maar zijn ogen spreken boekdelen. Ik verwacht dat hij wel even bij zijn moeder blijft stilstaan, maar nee hoor, stilstaan kost tijd en dit is een wedstrijd, dus: verder, op weg naar de volgende hindernis.
modder
Daar wil ik ook naar toe, maar halverwege de reed langs het kanaal slaat de twijfel toe: kom ik daar wel door al die kuilen en modder? En, ook niet onbelangrijk, 'kom ik dêr wol wer wei'? Straks sta ik daar met mijn Up helemaal vastgelopen in een van die diepe kuilen. Terug dan maar onder het motto 'beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald'. Maar zwaaien is er op dit smalle pad niet bij, dus ik moet helemaal achteruit weer naar de brug terug. Het lukt en ik ga nog even bij de hindernis onder aan de brug kijken. Daar komen de deelnemers vanaf het talud van de brug aan glijden over een speciaal geprepareerde modderbaan, waarbij ze dan ook nog onder een tamelijk strakgespannen net door moeten. Geen klus voor mensen met claustrofobie lijkt me. Maar niemand blijft staan, iedereen stort zich vol overgave op deze glijpartij.
venijnig
Ik rij terug, de brug op, daar blijf ik even staan om te kijken naar een aantal dapperen dat bezig is via een schuin omhoog lopend net de brug te beklimmen. Een venijnige hindernis, schuin omhoog klimmen is extra zwaar, je hangt aan je benen en armen ondersteboven aan het net. Loodzwaar en de meesten hebben toch al zere en koude handen. De mannen die ter controle bij deze hindernis staan proberen deelnemers die het moeilijk hebben op te peppen met aanmoedigingen in de trant van 'bist der hast' en 'noch in pear slaggen'. Of het helpt weet ik niet, feit is dat alle deelnemers die ik zie klauteren, de verlossende eindbalk halen.
eerste rang
Ik rij door tot in het dorp waar over de vijver voor wat een bejaardenhuis of een appartementencomplex moet zijn, alweer zo'n akelig net is gespannen. De jongste deelnemers mogen over het net klimmen naar de overkant, de wat ouderen en gevorderden moeten 'onderlangs' klimmen en dat is een stuk zwaarder. En de terugweg over de vijver? Niks lekker omlopen, nee, er liggen paar spekgladde boomstammen waarover de deelnemers moeten lopen. En wat denkt u? De meesten lopen er over als ware het een keurig geplaveid voetpad. Misschien heb ik stiekem, voor de foto zoals u begrijpt, gehoopt dat er iemand te water zou gaan, maar dat 'genoegen' wordt mij onthouden. Terecht natuurlijk, je gunt dat deze toch al zo zwaar op de proef gestelde jongelui niet, ook nog een zwempartij in dit ijskoude water. De bewoners van de appartementen zitten eerste klas, droog, met koffie onder handbereik, wat wil je nog meer. Ik was van plan 'in stikmennich' foto's te maken. Nou, het werden er 'in pear mear', want wat je ook over deze sport kunt zeggen: fotogeniek is het zeker! De mooiste opmerking krijg ik van een ouder meneer als ik terug loop naar mijn auto: "U kunt nog inschrijven heb ik begrepen, dan moet u daar naartoe."
Binne Kramer
{gallery}Syta/run13318{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
