BURGUM - Het weer viel zaterdagmorgen toch een beetje tegen, viel behoorlijk tegen eigenlijk, want het was vinnig koud met die noordelijke wind, maar voor de deelnemers aan de traditionele Slach om 'e Mar met start en finish in Burgum waren de omstandigheden prima, hardlopers hebben nu eenmaal per definitie een hekel aan warmte. Nadat vorig jaar een andere route moest worden gezocht omdat de brug bij Skûlenboarch stuk was, kon er dit jaar weer om de Mar worden gelopen.
Koude Slach om 'e Mar deert lopers niet
Het was koud zaterdagmorgen, toen om 11 uur precies in Burgum de traditionele Slach om 'e Mar van start ging. Maar de lopers hoorde je niet klagen, die hebben merendeels eerder een hekel aan warmte, zeker als er een wat langere afstand gelopen moet worden. En dat was op deze wat grijzige zaterdagochtend het geval, immers de originele Slach is bijna 22 kilometer, iets meer dan een halve marathon dus. Niet echt veel deelnemers deze keer, om precies te zijn meldden zich 175 lopers aan de start. Die konden kiezen uit drie afstanden, naast de halve marathon waren dat de 11 en de 6 kilometer. Met name de 11 kilometer was in trek, dat is een afstand die voor veel hobbylopers te doen is, al moet je liefst wel een beetje getraind zijn natuurlijk.
verwarring
Ik heb alle voorgaande 24 edities meegemaakt en dus wil ik ook deze 25ste keer niet ontbreken, ik vind het een leuk evenement en je maakt er met niet al te veel moeite goede foto's van. Maar in de loop van de week is er enige verwarring ontstaan over de route van met name de halve marathon. In een persbericht dat we hebben gekregen staat dat de 22 kilometerlopers twee keer het 11 km rondje gaan lopen. Niet om'e Mar dus, maar een rondje Noardburgum zeg maar. Zoals dat vorige jaar is gelopen in verband met het feit dat de brug bij Skûlenboarch buiten bedrijf was. Maar die is nu weer hersteld en dus kan er best om 'e Mar gelopen worden. Maar ik moet wel even weten hoe dat nu precies zit, anders sta ik ergens bij Sumar te wachten op hardlopers die niet komen. Het is mij ooit overkomen bij een wielerronde, die van de Kerspelen, toen ik stond te wachten en het parcours op het laatste moment was gewijzigd. Dus meld ik mij bij start/finish en ik weet dat 'ik te plak' ben als ik uit de auto stap en de sonore bariton van Jan Kooistra mij in de oren klinkt. Jan Kooistra, wie lopen zegt, zegt Jan Kooistra, als hij er ooit mee ophoudt, maar dat staat geloof ik gepland voor over 2050 of zo, kunnen ze al die loopevenement wel schrappen. Met andere woorden 'waar Jan Kooistra, daar lopen' en: waar Jan Kooistra niet is kan er 'út noch yn' niet gelopen worden. Maar ter zake, hoe zit dat nu met die route? Nou, wat ik eigenlijk al gedacht had, de 22 km gaat gewoon als vanouds 'om 'e Mar'. En dus kan ik rustig een 'gaadlik plakje' opzoeken, ergens in Sumar bijvoorbeeld, beetje uit de wind liefst, want die komt uit het noorden en is dus koud. Ik kom uit op de fietsafrit van de brug over het Margrietkanaal, naast de scheepswerf zeg maar. Daar kan ik mijn auto zo neerzetten dat ik de lopers schuin van voren zie aankomen, met een korte zoomlens, voor de liefhebbers 24-105 mm, zodat ik eventueel nog een een foto kan maken als ik van de eerste niet helemaal zeker ben. Druk is hier bovenden niet, auto's mogen dat fietspad niet op en ik sta dus niemand in de weg. Belangstelling trek ik uiteraard wel, zo op een koude zaterdagochtend ergens buiten Sumar. Maar dat ben ik wel gewend. Ik heb ooit bij de Slachtemarathon gestaan op een 'unheimisch' vroege en kleddernatte zaterdagochtend ergens midden in Fryslân. Nou, wat je dan allemaal moet aanhoren, daarmee kun je een krant makkelijk vullen. Ik zat wegens de aanhoudende regen heerlijk droog in een bushokje en de opmerkingen varieerden van 'busje komt zo', 'sitte jo op de bus te wachtsjen, no dy komt hjoed net', tot 'jo sitte dêr moai', waarop ik dan het standaard antwoord gaf: "Ja hè, it kost in pear sinten, mar dan ha jo ek wat." Maar zoveel humor is er niet bij hier vlak naast de SONAC fabriek die overigens zoals bijna overal als er hier wat te doen is, als sponsor optreedt.
filistijnen
Aan al deze bespiegelingen komt abrupt een eind als de eerste loper zich meldt en ik moet mij al sterk vergissen als dat Riekele Kobes niet is, een boomlange atleet die ook vorig jaar won. Ze zijn nog maar net op weg, maar als de voortekenen niet bedriegen, gaat hij ook deze keer op weg naar een onbedreigde zege. Hij heeft nu al, na iets meer dan vijf minuten lopen een grote voorsprong op nummer twee en een nog grotere op nummer drie. Ik denk dat ik de uitslag alvast kan opschrijven. Als ik ze allemaal bij naam zou kennen tenminste, maar dan had ik Jan Kooistra naast mij in de auto moeten hebben, die kent iedereen en hij kan aan de loopstijl vanuit de verte vaak al zien wie er in aantocht is. Het is niet zo'n grote groep die zich waagt aan de toch niet misselijke afstand van 22 kilometer, zo dikke vijftig lopers en loopsters passeren mij met tamelijk grote onderlinge afstanden. Ik heb mij ooit eens laten verleiden om dit rondje te lopen, ik deed er geloof ik iets meer dan twee uur over en toen ik er was, realiseerde ik me dat, als ik ooit een marathon wilde lopen, ik dit zelfde rondje nog een keer zou moeten lopen. Daarmee ging mijn ambitie om ooit te schitteren in New York, Parijs of Rotterdam, definitief naar de filistijnen. Mijn excuus was naar buiten altijd 'dat ik er niet voor gebouwd was'. Dat was de waarheid trouwens en die kwam mij op die momenten goed uit.
sturen met de knieën
Als alle lopers mij voorbij zijn, ga ik ze achterna, richting Eastermar en bij het inhalen maak ik nog een paar foto's al rijdend met het rechterraamje open en sturend met mijn knieën. 'Don't try this at home', zou ik iedereen willen aanraden, maar op deze rustige weg kan het soms wel even. En het levert met wat 'kunst-en-vliegwerk' wel leuke foto's op.
start/finish
Dan rij ik terug naar Burgum om bij start/finish nog wat foto's te maken van binnenkomende lopers. De 6 km is dan al afgelopen, maar de tien kilometerlopers zijn nog bezig en daarna kan ik rustig gaan zitten wachten op de mannen en vrouwen met-de-lange-adem. Ik snak naar hete koffie, maar daarin is deze keer blijkbaar niet voorzien. Ik zit een paar meter achter de finish, zodat ik goed zicht heb op deelnemers die binnen komen. Tenminste als er niet zo nu en dan iemand pontificaal in mijn gezichtsveld gaat staan. Maar goed, je kunt niet alles hebben. Jan Kooistra kan de hele straat uitkijken en hij kondigt tijdig aan wie er aan komen. Ondertussen zijn spreekstalmeester Gert Nitters en 'flowerlady' Betsy Niestijl druk in de weer met het huldigen van de winnaars van de diverse afstanden. De uitslagen vindt elders op deze site met nog een serie relevante foto's. Echt veel publiek is er inmiddels niet overgebleven, het tijdstip, ûnder iten', is niet echt publieksvriendelijk uiteraard, maar het is een beetje sneu voor de glorieuze winnaars. Vreemd fenomeen eigenlijk toch wel, de Slach is een prestatieloop, maar er wordt toch altijd een wedstrijd van gemaakt met een heuse huldiging op het erepodium.
feestje
De meeste deelnemers die over de finish komen maken er een echt feestje van, sommigen ingetogen met slechts één opgestoken handje of, nog minimalistischer, één vingertje, maar anderen komen met een smile zo breed als de finishstraat over de streep. Die hebben hun overwinning al binnen, of ze nu eerste of laatste worden, dat doet voor hen niet ter zake. En je mag natuurlijk best trots zijn als je zo'n halve marathon zonder al te veel kleerscheuren uitloopt, 22 kilometer is niet niks. Afgezet tegen het wereldrecord op de exacte halve marathon, dat nota bene ergens in de 59 minuten ligt, is anderhalf uur een knappe prestatie, ik geef het u te doen. Opvallend is verder dat je toch redelijk veel 'niet meer zo piepjonge' deelnemers ziet die in hun eigen tempo en sommigen zelfs gemoedelijk keuvelend met hun loopmaatjes, de 22 kilometer achter zich laten. Iedereen heeft zo zijn eigen manier van lopen, van sommigen zou je vrezen dat 'se de earste bocht net helje', maar evenzogoed komen ze wel degelijk aan de finish, nog steeds in het zelfde tempo. Bij de mannen is het inderdaad Riekele Kobes die als eerste halve marathonner over de finish bolt en bij de vrouwen is dat weggelegd voor Hinke Schokker uit Eastermar. Is dat misschien die vrouw die onderweg zichzelf ontdoet van haar jack en in een topje en een kort broekje verder loopt. Lijkt mij toch redelijk koud, moet ik zeggen. Maar ze wint wel met liefst vijf minuten voorsprong op Romina Vitale, what's in a name' zou Skakespeare zeggen, uit Groningen. Ik vang Riekele Kobes, hij won hier vorig jaar ook al, na de finish even op. Obligate vraag: "Hoe gie it?" Hij legt uit dat hij niet echt diep is gegaan, hij ziet het meer als een lekkere training voor de marathon die hij dit voorjaar gaat lopen. "At ik echt op myn hurdst rûn hie, is de hersteltiid folle langer en boppedat, ik hie al gau yn 'e gaten dat ik net echt konkurrinsje hie. Ik ha noch wol foar dy brege stien, mar die tiid is der wer ôftrokken, gjin probleem dus. Prachtich rûntsje trouwens, sa by dy beamwallen lâns, ik kom hjir graach." Ik wil eigenlijk nog graag wachten op de eerste vrouw die binnenkomt op de 22 km, maar ik zit een beetje in tijdnood, ik heb voor vanmiddag nog een paar sportwedstrijden op het programma staan. Voorstanders van feminisme en emancipatie zouden mij kunnen betichten van ongewenste voorkeuren op het gender-gebied, maar dat heb ik bij dezen dus uitgelegd, de meeste sportevenementen in deze regio spelen zich nu eenmaal af op zaterdag. Vandaar, ik ga naar huis, vanavond wacht een lange sessie met het uitzoeken van de foto's, maar dat is een leuk werkje, ook al ben je zo maar een paar uur bezig.
Binne Kramer
{gallery}Syta/slach17418{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
