HARKEMA - De traditionele Ronde van de Kerspelen zag er deze aflevering 2017 wat anders uit. Niet meer met start en finish in Drogeham, maar in Harkema, fietsdorp bij uitstek. Ook het parcours was tamelijk ingrijpend veranderd, zo'n beetje alle dorpen van Achtkarspelen werden in drie lange rondes aangedaan of gepasseerd. Dat gaf een wat ander gezicht aan deze ronde, maar het werd er niet overzichtelijker op voor de volgers en dat zijn er traditioneel veel in de wielergekke wâlden.
Sanne Bouwmeester wint bij de vrouwen
Ik vond het eerlijk gezegd nogal een klus om de route van deze aflevering 2017 van de Ronde van de Kerspelen in beeld te krijgen. De website was daar niet echt duidelijk over en dus ga ik maar af op eerdere edities van deze altijd fraaie wielerkoers. Want hoe die route ook loopt, je bent hier in een van de mooiste delen van Fryslân: de Fryske wâlden. Ongeëvenaard waar het landschappelijk schoon betreft en met goed weer, zoals op deze zaterdag begin juni, is het hier uitstekend toeven. Met een beetje terreinkennis kun je de wedstrijd een aantal keren bekijken, maar dat wordt er deze keer niet eenvoudiger op met de drie verschillende rondes die worden gereden. Dat is, heb ik begrepen, gedaan om alle dorpen van deze gemeente bij dit gebeuren te betrekken. Of dat geslaagd is kan ik niet beoordelen, dan zou ik in een van de persauto's mee moeten rijden en dat lijkt me niets. Niet vanwege die auto's, ze zijn stuk voor stuk groter en luxer dan de mijne en ook niet vanwege de kennis en kunde van de chauffeurs, maar simpelweg omdat ik dan verstoken ben van een aantal plekken waar ik foto's kan maken. Maar verder is dit wat mij betreft een van de mooiste rondes die er in Fryslân zijn.
wachten
En dus rijd ik op deze vroege zaterdagmorgen naar Drogeham, de start sla ik over, want dan kom je in de lange sliert volgauto's terecht en ben je te laat op de volgende stek. Ik kies voor het kruispunt tussen Harkema en Drogeham, het peloton, of de kopgroep, maar die is er dan meestal nog niet, met op de achtergrond een van die karakteristieke tunnels-van-bomen. De felle kleuren van al die wielershirts tegen dat donker geschakeerde groen, dat levert meestal wel een goede foto op. Maar het duurt even, ik ben aan de vroege kant, en ik sta daar dus een tijdje helemaal alleen. Zoals altijd bekruipt mij dan de 'angst' dat ik de routekaart niet goed heb gelezen. Maar gelukkig komen er om even voor negen uur vanuit het niets een aantal motorrijders voorbij waarvan de laatste paar stoppen. Ik zit goed dus, net zoals die meneer en mevrouw uit Brabant die ook staan te wachten. Er rijdt familie van hen mee bij de vrouwen en dus zijn ze hier 'even' naar toe komen rijden. Dan krijgen de wegbewakers via hun portofoons opdracht om het verkeer stil te leggen, een beetje vroeg lijkt mij, maar beter te vroeg dan te laat. Na een hele sliert motoren en auto's verschijnt eindelijk in de verte het peloton, gruppo compatto zo te zien. We hebben een kwartier staan wachten, ik nog wat langer en de hele kluit is binnen een halve minuut voorbij. Maar: ik heb wel degelijk de foto die ik wilde hebben. Op naar de volgende passage. Die is in feite vlakbij, nog geen kilometer in de richting van Kootstertille. Als het een beetje meezit krijg ik daar de complete groep nogmaals te zien. Ook daar staat een verkeersregelaar te wachten, hij lijkt even bang dat ik hem zomaar voorbij zal rijden, maar die angst is ongegrond. Ik zet mijn auto in de berm en loop naar de bocht vlak voor de Tilster brug. Opnieuw het hele circus van auto's en motoren en dan doemt een eenzame fietser op, een hele vroege vluchter en je hoeft geen wielerkenner te zijn om te concluderen dat haar vermetele poging met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet lang zal dragen. José de Cauwer, de senior verslaggever van de Vlaamse televisie, zou het 'moai grif' als volgt omschrijven: "Waar rijdt zo'n meisje nu eigenlijk naar toe?" In ieder geval is haar poging als ik ze weer zie langskomen, al gestrand. Die volgende passage is overigens vlakbij, ik hoef me in feite alleen maar om te draaien om het nu helemaal op een lint getrokken peloton weer langs te zien komen, ze zijn dan bezig met de 'beklimming' van de Tilster brug. Samen met de brug bij Blauferlaat zijn het de enige stukjes in het parcours waar sprake is van hoogteverschil. Punten voor de bergprijs zijn hier dus niet te verdienen.
landschap
Was het tot nu echt een rit onder het 'smûk skaadzjend beamtegrien', we zijn per slot van rekening in de wâlden, hier uitgesproken als 'wooden', mijn volgende uitkijkpunt ligt in de 'Izermieden', een smalle kronkelweg dwars door een wijds weidelandschap, prachtig om foto's te maken. Maar dan moet ik wel op tijd zijn, dat wil zeggen, ik moet vóór het peloton over de brug bij Blauferlaat. Op het stuk tussen Kootstertille en die brug kan ik het peloton niet passeren op de voorgeschreven route. Maar er is een sluipweg, via Rohel langs het kanaal. Dat red ik net, de bewaker onder aan de brug wil mij tegenhouden, maar als ik hem uitleg wat ik kom doen, laat hij me rijden. En dus ben ik ruimschoots op tijd op de stek waar ik wezen wil. Ik vind dit altijd, ik heb hier al vele malen gestaan, een van de mooiste stukken van de route, zeker als het echt voorjaarsweer is zoals nu. Je kunt hier kilometers ver kijken en ook horen trouwens, want ik kan al gauw de hele kluit over de brug horen rijden. Er wordt altijd druk gepraat en geschreeuwd in zo' groep vrouwen en even later zie ik ze voor me opdoemen. Een lang bontgekleurd lint dat zich over de kronkelweggetjes slingert. "Alles bijelkaar", heeft de rijdende speaker ons in de oren getetterd. Als iedereen langs is, inclusief de bezemwagen, rijd ik terug naar het kruispunt waar ik begonnen ben. Dat worden de laatste foto's van de vrouwen, ik ga naar huis voor een snelle lunch, om daarna terug te komen voor de mannenwedstrijd. Ik hoor dat Sanne Bouwmeester uit Westerbork de vrouwenkoers heeft gewonnen, vóór Annet Pit uit Deventer en Marije Joling uit Assen.
mannen
Ik volg voor de mannen hetzelfde ritueel als bij de vrouwen. Bij het kruispunt moeten we wat langer wachten, want de route voorziet in een aanvangsrondje in de buurt van Harkema. Ik kan niet lang blijven, er wachten andere evenementen op mij, maar ik krijg de gelegenheid om voldoende foto's te maken. Het is nog steeds prachtig weer, al betrekt de lucht zo af en toe een beetje zorgelijk. Het is een groot peloton dat vanuit Harkema op weg gaat en dat gaat hard, ik schat dat de snelheid ver boven de veertig kilometer per uur ligt. Bij de smalle weggetjes en de dito bochten houd ik af en toe mijn hart vast: 'it giist my oan'. Maar de weg ligt droog en dat scheelt meestal diverse valpartijen. Het is inmiddels twee uur en mijn volgende wedstrijd begint om half drie. Ik hoor later wel wie er deze Ronde van de Kerspelen heeft gewonnen. Dat blijkt Jordy Buskermolen Kudelstaart te zijn, vóór Mitchell Huenders uit Maarn en Levi Braam uit Dodewaard. Geen succes dus voor de Friese coureurs zoals dat bij de vrouwen net zo was.
Binne Kramer
{gallery}Syta/kerspelen6617{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
