SUMAR - Het is weer eens heel wat anders dan spelletjes doen achter de computer of de tablet. Kinderspelen, echte onvervalste, ouderwetse spelletjes doen op een groot grasveld met heit en mem en pake en beppe langs de kant om je aan te moedigen. En misschien dat de meester of de juf ook komt kijken, of misschien zitten die wel in de organisatie. In Sumar zijn de 'kinderspelen', een heerlijke nostalgische term, een vast en niet weg te denken onderdeel van het dorpsfeest.
Dikke pret met water en ballonnen
Kinderspelen, vermeldt het programma van het dorpsfeest van Sumar en dat betekent dat vrijwel alle kinderen van It Bynt, de dorpsschool sedert het samengaan van de openbare Master de Vriesskoalle en de christelijke Wyngerd, zich donderdagmiddag verzamelen op het grote grasveld achter dorpshuis De Kamp. Onder, alweer, schitterende en eigenlijk onverwachte omstandigheden. Te mooi om waar te zijn, gezien het barre en boze weer van nog maar een paar dagen geleden. Maar Brederode zei het al: ‘het kan verkeren’. Nou, het verkeerde dus behoorlijk, gelukkig maar, want er is één ding dat cruciaal is voor een dorpsfeest: goed weer. En in ons land kun je daar nooit op rekenen, alleen op hopen.
omsittend laach
Maar het gezamenlijke bidden en smeken heeft blijkbaar geholpen, want het is gezellig druk op het feestterrein achter de Kamp. Daar is het speelveld al in gereedheid gebracht door de onmisbare vrijwilligers en daar is het druk met omsittend laach, ouders en pake's en beppe's en andere belangstellenden. Die zijn er in een dorp altijd, want iedereen vindt het een feestje om naar spelende kinderen te kijken. Al was het alleen al uit nostalgische overwegingen, want in het format van de kinderspelen is weinig of niets veranderd. Ook nu wordt er gestoeid met water, veel water, met ballonnen, wordt er in groepsverband een toren van Babel gebouwd, wordt er touw getrokken, of getrouwtrokken zo u wilt en ga zo maar door. Juf Alie van It Bynt die de verbale leiding in handen legt ten overvloede alle spelletjes nog even uit en ze heeft uiteraard het lekkerste voor het laatst bewaard, inderdaad: het ijsco-eten. En dat met dit weer. "Wêr dogge se it fan", zou wijlen mijn grote vriend H.P. Rozema zeggen, onderwijl zijn wijze hoofd schuddend. 'Ik jou my del' aan de zijkant van het parcours vanwaar ik een groot deel van de activiteiten kan overzien. En vanwaar ik ook zo nu en dan een blik kan werpen op het publiek, fotografisch ook nooit weg. Kinderen en foto's, het is een onverwoestbare combinatie, vooral spelende kinderen. Die hebben helemaal niet in de gaten wat jij daar zit te doen en hun lichaamstaal en hun gezichtsuitdrukkingen zijn soms goud waard, 'gefundenes Fressen' voor een fotograaf. En bovendien zit het hier 'noflik' met de zon heerlijk warm op mijn rug. Zo nu en dan maak ik even een uitstapje naar de overkant van het veld omdat ik die roodwitte afzetlinten niet elke keer op de foto's wil hebben. Het loopt allemaal als een tierelier, de kinderen genieten, de meesten althans, want zo nu en dan zie je een van hen troost zoeken bij mem of heit. Je hebt nu eenmaal kinderen voor wie al die wedijver niet zo nodig hoeft, die hoeven niet sneller of handiger te zijn dan anderen. Maar de meesten storten zich op de spelletjes met een overgave die hartverwarmend is. Er wordt met bekertjes water gesjouwd, met kegels-met-een-balletje erop, en met z'n tweeën een ballon zonder handen naar de overkant brengen is ook geen sinecure. Maar ook daarbij kun je de snuggerlingen onderscheiden, die vinden wel weer een maas in de regelgeving, een gaatje in het kippengaas waar de organisatie geen rekening mee heeft gehouden. Dat zijn de slimmeriken en het mooie is dat zoiets kan bij kinderspelen, bij de zeskamp, die is morgen, wordt een dergelijke fantasierijke interpretatie niet getolereerd. Daar lopen strenge scheidsrechters mee om allerlei geprotesteer en geharrewar te voor komen. Hier is geen sprake van protesten, 'meester as juf seit it, dan is it sa'. Heerlijk ouderwets, maar eigenlijk is er natuurlijk niets op tegen. Ik weet niet of er aan het einde ook winnaars worden uitgeroepen, maar ik vermoed van niet. Het is meer de Olympische gedachte die hier richtinggevend is: mee doen is belangrijker (en ook ook leuker meestal, vooral voor de niet-winnaars) dan winnen. Baron De Coubertin zou stiekem hebben geglimlacht, in die tijd lachten baronnen nog niet luidkeels vermoed ik. Bekijkt u vooral de foto's, het is maar een kleine uitsnede, een ruimere samenvatting zal t.z.t. te zien zijn op de site van de Oranje Vereniging Sumar.
Binne Kramer
{gallery}Syta/spelen26917{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
