SUMAR - Iedere automobilist vraagt zich op een gegeven moment af hoe het eigenlijk gesteld is met zijn of haar rijvaardigheid. En dan gaat het over zowel de theorie als over de praktijk. Er zijn de laatste decennia zoveel regels veranderd en er zijn nieuwe bijgekomen. En die hebben we meestal lang niet allemaal meegekregen. En wat betreft de praktijk is het verkeer zoveel ingewikkelder geworden en ook intensiever, dat we met al onze ervaring toch behoorlijk achter kunnen lopen.
Elk tinkt dat ‘er prima ride kin
Iedere automobilist, zeker de ervaringsdeskundigen, zij die al decennia achter het stuur zitten, vindt van zichzelf dat hij of zij een prima chauffeur is. Ja toch? Ik hoef maar van mezelf uit te gaan, ik heb nu meer dan een halve eeuw rij-ervaring achter de de rug, dus, wat zou ik nu nog voor fouten maken. Het is geen arrogantie, wij denken met z’n allen dat die fouten altijd door ‘dy oaren’ worden gemaakt. Zo nu en dan overkomt mij iets waarvan ik later denk: ‘nou, was dat wel juist of heb ik dat bord wel gezien en wat betekent die groene streep nou eigenlijk’. En af en toe lees je wel eens een oproep aan mensen om hun rijvaardigheid eens te laten testen, niet zozeer om hen op hun fouten te wijzen, maar meer om ze scherp te houden en ze bekend te maken met de veranderingen in het verkeer en de regels daarbij. Ik heb in de jaren 60 examen gedaan, ik had welgeteld negen(!) lessen à negen gulden(!) gehad bij instructeur Folkert Haarsma, hij woonde aan de Damsingel naast de NTF en zijn lesauto was een BMW 2800. Een bakbeest van een auto, maar hij reed, weet ik nog, fantastisch. Maar na negen lessen vond Folkert dat ik wel examen kon doen en ik slaagde, geen probleem. Ik weet nog dat ik als examinator een dominee had, ik ben zijn naam vergeten, en dat die zei: “Meneer Kramer, u bent geslaagd, maar om eerlijk te zijn wil ik nooit meer bij u in de auto zitten als het niet hoeft.” Dat vond ik best, ik was geslaagd, het hoe interesseerde mij toen niet. Maar wat, zeg ik wel eens tegen Anny, als wij nu opnieuw examen zouden moeten doen? Nou…. ik ben er niet zeker van, eigenlijk ben ik er zeker van dat ik zou zakken. En omdat dit soort overwegingen vrij algemeen voorkomt, zijn er rijvaardigheidstesten. En zo ook, las ik in Actief en in de Koekoek, in Sumar. Maar ik had er niet weer aan gedacht tot zaterdagmorgen om even over negenen Jurjen Baart belde: “Binne, do sitst oan de kofje tink? Nou set it kopke mar efkes del, do moatst wat foar my dwaan. Ik ha wat fergetten, ik hie dy freegje moatten asto wat foto’s meitsje woest fan de rijvaardigheidstraining hjir yn Sumar. En de earste minsken sitte hjir no al, dus do moatst eins fuortdalik komme.”
En zo komt het dat ik vijf minuten later mij meld bij het dorpshuis. Het parkeerterrein staat helemaal vol, iedereen moest met z’n eigen auto komen voor de practische instructie. Binnen is het gezellig druk, er is koffie en er wordt natuurlijk vooruit gekeken naar wat er staat te komen. Niemand heeft eigenlijk een idee hoe zoiets eruit ziet, de meesten hebben het waarschijnlijk nog nooit gedaan. Ik ook niet, ik ben heel benieuwd, al doe ik niet daadwerkelijk mee. Als iedereen aanwezig is die zich heeft opgegeven, vertelt een mevrouw van de organisatie, drs. Tessa Witteveen van de SDV, wat staat voor Stichting Bevordering Verkeerseducatie zie ik op haar kaartje, hoe een en ander in zijn werk zal gaan. Er zijn drie onderdelen: theorie, een ogentest en een praktijkrit met een instructeur naast je. De deelnemers worden in drie groepen opgedeeld en de praktijkgroep gaat naar buiten om een ritje in en om Sumar te maken.
Ik ga eerst maar eens bij Nico Lijcklema kijken, die in een van de zalen theorieles gaat geven. ‘Menhear hat der foar trochleard’ zeg maar, want Nico heeft al jaren een rijschool, dus hij ‘hat der ferstân fan’. Maar hij neemt er de tijd voor, een uur maar liefst en dat lijkt me voor de cursisten een hele klus. De meesten zijn waarschijnlijk net zo ervaren is als ikzelf en dat betekent dat ze waarschijnlijk theoretisch een behoorlijk stukje ‘achterlopen’. De volgende halte is het zaaltje waar ook het stembureau straks in maart weer zal worden ingericht en waar nu een groep Sumarders zit af te wachten wat gaat komen. Een meneer van Veilig Verkeer Nederland geeft uitleg over de beide testapparaten die staan opgesteld, het een lijkt verdacht veel op het apparaat bij de opticien als hij mijn ogen meet. Dat andere kan ik niet zo één-twee-drie thuisbrengen, het zal iets met reactiesnelheid te maken hebben vermoed ik. Ik blijf even om wat foto’s te maken en uiteraard van mijn dorpsgenoten wat ironisch bedoeld commentaar in ontvangst te nemen in de orde van grootte van: “Ik seach dy lêsten riden, no doe tocht ik dat dit faaks foar dy ek net ferkeard wêze soe.”
En dan is er koffie en tijd om even bij te praten met de dames van de organisatie. Maar dan loopt het tegen tienen en de eerste praktijkploeg druppelt weer binnen. Ik wil eigelijk nog een paar foto’s buiten maken en dus wacht ik op het parkeerterrein een paar binnenlopende cursisten op. In de ene auto zit een wat oudere man met een mevrouw naast zich die de instructrice blijkt te zijn. Op de vraag: “Hoe is it gien,” antwoordt de cursist lachend: “Prima, ik ha neat ferkeard dien, myn auto rydt noch.” De mevrouw lacht mee, maar als ik de zelfde vraag aan haar stel, trekt ze toch een wat bedenkelijk gezicht. Of dat nu serieus is kan ik niet goed inschatten, misschien wil ze hem wel een beetje plagen. Hij blijft er alle vertrouwen in houden. Meteen daarna stop er een volgende auto, nu met een mevrouw achter het stuur en een instructeur naast haar. Ze draait op mijn verzoek het raampje even omlaag. “En?” Ze is wat minder van zichzelf overtuigd dan het vorige ‘slachtoffer’, ze heeft toch wel wat bedenkingen, maar: “It wie hiel gesellich.” Ja, zo’n type lijkt het mij wel, maar ja, dit was natuurlijk niet alleen voor de gezelligheid. Ik ga nog even terug naar het dorpshuis waar de praktijkklanten nog een nagesprek hebben met hun insytructeur. Daar ga ik natuurlijk niet bij zitten, al ben ik uiteraard wel nieuwsgierig naar hoe ze het eraf hebben gebracht. Wat opvalt is de grote belangstelling voor deze cursusdag, er blijken dus genoeg mensen te zijn die hun eigen kunnen in twijfel trekken. En geloof het of niet, als ik naar huis rijd, van het parkeerterrein naar het Mounepaed, ‘in eintsje fan neat’, let ik, merk ik tot mijn verbazing, extra goed op. Heeft zo’n cursus toch een preventieve werking…
Binne Kramer
{gallery}Syta/rij30118{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
