HARKEMA - Zaterdagmiddag werd in een bloedheet Harkema de traditionele wielerronde gereden, eerst bij de mannen en daarna bij de vrouwen. Bij de mannen won Jos Koop uit Eindhoven in de eindsprint van Patrick Bos uit Deventer en Sjors Dekker uit Groningen. Bij de vrouwen won Janieke Kalsbeek de massasprint. Het was geen gemakkelijke opgave voor de heren en dames coureurs, niet alleen hadden ze te maken met de plotselinge hitte, ook het parcours was niet eenvoudig: veel 'draaien en keren', lastig dus.
Hoe warm het was...
Het is al bijna 30 graden als ik van Noardburgum, waar de plaatselijke voetbalclub een nieuw en zelf gerealiseerd kunstgrasveld heeft geopend, naar Harkema rijd. Daar begint om twee uur de traditionele Ronde van Harkema. Ten minste dat hoop ik, want er bestaat de nodige onzekerheid over welke categorie nu wanneer van start gaat. De ene site geeft aan dat de vrouwen eerst hun ronde rijden en dat daarna om vijf uur het de beurt is aan de mannen. Maar een andere site beweert precies het omgekeerde en daar gok ik op. Waar ik niet achter ben kunnen komen is de locatie van het parcours en dus ga ik maar naar de plek waar deze ronde de laatste jaren plaatsvond, helemaal aan de westelijk buitenkant van Harkema, met dat mooie, 'kale', lange rechte stuk. Maar als ik in de buurt kom is het me daar veel te stil, niet de gebruikelijk rij auto's, geen dranghekken en geen wegafsluiting. Hier is het dus niet, maar waar dan wel. Op zoek dus en dan moet dat te vinden zijn, zo groot is Harkema nu ook weer niet. En jawel, op een gegeven moment ontwaar ik in een zijstraat een afsluiting met een beveiliger in een geel hesje. Hebbes! Ik kan daar bovendien mijn auto vlakbij parkeren en daarna zoek ik een plekje vlak na een haakse bocht, altijd goed, het enige waar ik rekening mee moet houden zijn de stand van de zon en de precieze plek waar ik ga zitten. Dat zit zo: als de coureurs in volle vaart de bocht uitkomen, rijden ze akelig dicht bij de trottoirbanden langs en daar wil het wel eens misgaan. Dan raakt de cranck waar de trappers aan zitten, de grond en wordt de fiets als het ware gelanceerd. Daar moet je dus niet zitten, want dan lig je in no time gestrekt op de tegels. Een beetje verder dus of aan de overkant, de binnenkant van de bocht dus, want daar gaan ze de bocht niet uit. Tot mijn grote vreugde staan daar bovendien een paar 'mānske ikebeammen' die een heerlijke schaduw geven. We zijn hier in het hart 'fan 'e Wālden', de wooden, zoals men dat hier zegt en dat is immers beroemd om zijn 'smūk skaadzjend beamtegrien'. De wedstrijd is nog niet begonnen, maar de coureurs zijn al aan het warmdraaien, hoewel dat met deze bijna tropische omstandigheden tamelijk overbodig lijkt.
'moai plakje'
Zoals bij een wielerronde gebruikelijk, zijn ook hier veel toeschouwers die het gebeuren al lopend aanschouwen en zeker met dit mooie weer is het aldus een druk beweeg van de vaste klanten, de intimi, de stamgasten. 'The regular crowd', zong Billy Joėl ooit, maar bij elke wielerronde kom je dezelfde mensen tegen. Maar hier zijn ook hele gezinnen onderweg, met kinderwagen en al. Ik zit zo dat iedereen er langs kan, maar daarin heb ik mij toch vergist. Op een gegeven moment hoor ik achter mij een zachte vrouwenstem: "Mag ik er even langs meneer?" Als ik mijn nek zover heb kunnen draaien dat ik achter mij kan kijken zie ik een mevrouw met zo'n bakfiets en inderdaad, die kan er niet langs. En ze durft niet op de weg te fietsen en dat is terecht natuurlijk. En dus moet ik 'oerein', maar voor de glimlach waarmee ze me bedankt, zou je zó nog tien keer opstaan.
tempo
Intussen is de wedstrijd begonnen en omdat de route maar een kilometer langs is, komen de renners binnen een paar minuten langs, vervelen is dus niet bij. Het tempo zit er meteen goed in, maar wat mij opvalt is het lawaai dat zo'n peloton op volle snelheid maakt, het kraakt en het piept, je verwacht elk moment dat er iets kapot gaat. Maar dat schijnt te horen bij het materiaal waarvan deze moderne racefietsen gemaakt zijn. Ik had vroeger ook een echte racefiets, eentje van een soort legering, dat heette toen Reynoldsstaal. Maar wat ze tegenwoordig hebben is van een geheel andere orde. Het gaat hard, héél hard en ik hou mijn hart vast als dat geweld door de bocht vlak voor mij davert. En jawel, er gaat er wel degelijk eentje uit de bocht. Zo te horen is het de schuld van 'die eikel voor mij', maar hij staat wel op de plek waar ik eerst wilde gaan zitten. Gelukkig dat ik dat niet gedaan heb.
amateurs
Dit zijn amateurs en meestal betekent dat een koers die meteen openbarst, het 'is meteen koers', zoals de Vlamingen dat noemen, dus niks afwachten, niks rustig aan beginnen. Ze vliegen er meteen in en het gaat echt full speed door de vele bochten van het parcours. Foto's maken is onder deze omstandigheden niet echt moeilijk, er is een overdaad aan licht en dus kun je een hele korte sluitertijd gebruiken. En de fel- en vaak bontgekleurde outfits van de renners doen de rest, geen probleem dus. En over een gebrek aan aanspraak heb ik ook al niets te klagen. 'Wat sitte jo dźr moai', 'dat is een moai plakje, lekker yn it skaad', 'dat hawwe jo goed besjoen, jo hawwe dit seker faker by d'ein hān' zijn maar een paar van de opmerkingen. Maar de meest opvallende is die van oudere man die naast me komt staan, mij nog eens goed bekijkt en zegt: "Jo binne dochs dy man fan Kanaal 30 net?" Als zodanig word ik zelden herkend, de meeste mensen kennen mij uit de Actief-periode. Ik ken hem niet, maar hij mij dus wel: "Ik herkende jo fan de riedsgearkomsten, dan sitte jo op de perstribune en dan komme jo sa no en dan yn byld." Op die manier. En dan hebben we een heel verhaal over wat ik doe en waarom hij geļnteresseerd is in politiek, je komt niet zoveel mensen tegen die dat ook zijn en eigenlijk verbaas ik mij daar nog steeds over.
ondertussen
Ondertussen davert het peloton keer op keer voorbij, er zijn uitlooppogingen, maar de meeste daarvan dragen niet ver. Inspiratie genoeg, maar voorlopig is het de transpiratie die overheerst, het moet echt bloedheet zijn voor de coureurs, want om bij te blijven op dit van bochten vergeven stratenparcours vergt de nodige inspanning. Eigenlijk was ik van plan om het hele parcours in de rondte te lopen, maar ik kan de moed niet opbrengen, met in de ene hand mijn stoeltje en in de andere een loodzware camera. Zo'n telelens maakt prachtige foto's, maar een middagje sjouwen liegt er niet om, zeker niet als je geen twintig meer bent. Op een gegeven moment heb ik genoeg foto's, ik heb nog een evenement op de rol staan, een korfbaltoernooi in Oudega. Ik heb alvast in mijn hoofd een route naar dat dorp uitgestippeld, ik heb genoeg terreinkennis om dat zonder Tom Tom te kunnen. Als ik in mijn auto stap staat de thermometer op 32.5 graden, ik prijs mij gelukkig met mijn airco...
Binne Kramer
{gallery}Syta/ronde28819{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
