SUMAR. Ze hadden er lang, té lang, naar uitgekeken, maar nu was het eindelijk zover. De jeugd van vvSuameer mocht de wei weer in. En hoe dat ging leest u in deze impressie, met in de hoofdrollen MO-13 en trainer-coach Harmina de Boer. Ik was de enige toeschouwer, op gepaste en strikt voorgeschreven afstand, maar ik moet eerlijk zeggen dat het voor mij een vergelijkbare ervaring was als voor de meiden van O13 van vvSuameer en coach Harmina: heerlijk om weer op een voetbalveld te zijn.
Als ik arriveer op sportpark De Heidkamp op Sumarreheide, is het er nog rustig, wie zal het verwonderen in deze coronatijd. Maar volgens de website van de voetbalclub wordt er weer getraind door de jeugd en dat is voor mij aanleiding om even te gaan kijken. "Soest it fuotbalfjild noch wol fine kinne", heeft mijn vrouw licht ironisch gevraagd, "it is sa lang lyn." Het is inderdaad lang geleden, maar wat is lang, een week of acht negen, wat is dat nou. Maar in die weken ben ik ook nergens anders geweest, ja, bij een gesloten school en een dodenherdenking met vier mensen. Vervreemdende ervaringen, ik zal ze niet gauw vergeten, maar niet de bezigheden die ik anders heb in deze voorjaarstijd. Immers, de weken waarin in de competitiesporten meestentijds de beslissingen vallen en kampioenschappen gevierd worden. Niets van dat alles, eigenlijk helemaal niets, noppes, nada. En dus ben ik blij dat er weer eens wat gebeurt op sportgebied in de regio waar ik me mee bemoei.
En dus ga ik deze zonnige, maar koude meimiddag kijken op sportpark De Heidkamp, de domicilie van vvSuameer. Er staat welgeteld één auto op het parkeerterrein, die zal van coach Harmina de Boer zijn schat ik in. Er zijn ook al een paar spelers, het zijn meiden, dus ik hoor ze eerder dan dat ik ze zie... Maar ze hebben mij al wel gezien: "moast ris sjen wa't dêr oankomt, wy komme op 'e foto." Ze kennen mij natuurlijk allemaal, ik ben hier een geregelde gast en ik heb deze MO-13, want daar gaat het om, al een paar keer zien spelen. Ik word dan ook begroet zoals je van een meidenteam kunt verwachten: een ouderwets smakende melange van ironie, vreugde, een vleugje sarcasme en aanwijzingen hoe ze het liefst op de foto willen en hoe beslist niet. Een kakafonie zoals dat hoort bij deze leeftijdsgroep. Maar het is duidelijk, zij zijn net zo blij dat ze mij weer eens zien, als ik blij ben om hen weer aan te treffen. En dat geldt ook voor trainer/coach Harmina de Boer, zij heeft dit team al sinds jaar en dag onder haar hoede. En als er iemand geschikt is om zo'n roedel meiden in deze leeftijd leiding te geven en tegelijk de beginselen van het edele voetbalspel bij te brengen, dan is zij het. Dat blijkt eigenlijk uit de hele training die volgt. Alleen al de aanhef: "Hoe giet it mei jimme, ha jim der wer sin oan." Harmina laat ze eerst even uitrazen, discipline komt later wel, maar deze meiden moeten hun emoties eerst even kwijt, elk op hun eigen manier. Er zijn er die even lekker gek doen, maar er zijn er ook die in stilte genieten, een karakteroloog zou er allerlei types in herkennen, te beginnen bij introvert en extravert.
Er wordt eerst even bijgepraat, maar daarna lopen we in een soort ganzenpas naar het bijveld waarop de training zal plaats vinden. Daar heeft de coach een aantal pylonnen geplaatst die een rol moeten spelen in deze eerste training sinds meer dan twee maanden. Niet op het scherpst van de snede, er wordt volop gedold, het plezier spat eraf bij de verschillende oefeningen, eerst even zonder bal, maar later wordt eigenlijk alles mét bal gedaan: dribbelen, passen, schieten, passeren en als laatste natuurlijk het onderdeel waar de meiden het meest naar uitkijken, het afsluitende partijtje. En wat als een uitbundig tuinfeestje begon eindigt in een serieuze wedstrijd tussen twee ploegjes.
'rotte peerke spelen'
En dan is het even gedaan met 'rotte peerke spelen', want hoe leuk ook, hoe ongedwongen ook, ze willen in ieder geval niet verliezen, daar heeft zelfs de corona niets aan kunnen veranderen. Coach Harmina heeft die ommekeer denk ik wel degelijk voorbereid en het in haar benadering en oefenstof ingebakken, maar ze hoeft eigenlijk geen moment in te grijpen om de orde te herstellen en te handhaven. Haar toon blijft licht en luchtig, ze lacht mee, maar ondertussen houdt ze de zaken heel nauwkeurig in de gaten. "Dit is in hiele leuke ploech om mei te wurkjen", zegt ze na afloop als we teruglopen, "allinne spitich dat we net kompleet wiene. Dat hat der mei te krijen dat guon fan dit tiim ynmiddels trettjin wurden binne en dus net meitrene meie, dy moatte yn in oare groep meidwaan. Mar dat is net oars, dat binne dingen dêr't ik gjin ynfloed op ha. Mar kinst sjen dat se dit mist ha, net allinne it fuotbaljen op himsels, mar benammen it kontakt, it groepsgefoel. Se ha elkoar mist en se binne bliid om elkoar wer te sjen en te moetsjen. Mar earlik sein jildt dat foar my ek, ik bin ek bliid dat wy wer oan de slach kinne, it is dochs in part fan dyn libben. No noch in pear echte wedstriden, mar ik wit net as dat al kin, dat moatte wy mar efkes ôfwachtsje." Hoe dat met die wedstrijden komt is nog onduidelijk, maar eens zal er toch weer een competitie opgezet worden. En dan zijn deze meiden er zicht- en hoorbaar klaar voor, zeker weten.
Binne Kramer
{gallery}Luc/2020/peerke{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
