BURGUM. Een gouden idee en een bijbehorend initiatief. Dat was de voetbalclinic die een aantal professionals van FCHeerenveen donderdagmiddag gaf op het Koningsland in Burgum aan een grote groep jonge voetballers van de plaatselijke FC. Een gouden idee inderdaad, want de clinic was bedoeld voor spelers die om wat voor reden dan ook niet op vakantie gingen. En dus verzamelde zich een groep van een ongeveer 60 jongens en een paar meisjes zich donderdagmiddag op het kunstgras.
En het werd een hele geanimeerde middag, ja wat wil je. Jonge voetballers willen eigenlijk maar één ding als ze vrije tijd hebben. Inderdaad: voetballen, hoe dan ook , waar dan ook en in welke samenstelling dan ook. Nou en als er dan een paar gelouterde clinic gevers van een heuse profclub langskomen, dan kan zo'n middag natuurlijk helemaal niet meer stuk. Voeg daarbij dat het weer aan alle kanten meewerkte en aan alle voorwaarden voor een geslaagde clinic is ruimschoots voldaan.
Om duimen en vingers bij af te likken
Zo omschrijven de Vlamingen het, als ze iets te zien krijgen wat uitzonderlijk plezierig is om naar te kijken. Nou ze hadden donderdagmiddag naar Burgum kunnen komen, want daar waren een voetballer of zestig in de weer tijdens een heuse clinic. En wat denkt u dat al die jongens en meisjes dan doen? Natuurlijk letterlijk en figuurlijk hun beste beentje voorzetten, met andere woorden, aan iedereen laten zien hoe goed ze kunnen voetballen. En dan hadden ze kunnen zien dat de FCBurgum zich over de sportieve toekomst geen zorgen hoeft te maken. Met andere woorden, er liep daar donderdagmiddag toch een partij talent rond op het kunstgras van het Koningsland. Inderdaad, om duimen en vingers bij af te likken.
geen ouders langs de lijn
Zo stond het in de aankondiging op de website van FCBurgum en uiteraard was dat niet vervelend bedoeld. Het ging erom dat in verband met die vermaledijde regels geen samenscholingen toegestaan zijn, ook niet op een voetbalveld, hoewel daar natuurlijk de kans op besmetting minimaal wordt geacht. Maar goed, zo te zien houden de meeste ouders zich nadrukkelijk aan het verzoek: ze zetten hun zoon of dochter af bij het hek en maken een afspraak om ze na afloop weer af te halen. Ouders, in die categorie hoor ik niet, ik ben ook geen publiek, ik ben hier 'oant it wurk', al moet u dat met de nodige korrels natrium nemen. Maar wees gerust, het is voor mij bepaald geen straf om hier op deze fraaie zomermiddag te komen kijken. Immers er wordt gesport, gevoetbald in dit geval en daar wil ik graag bij aanwezig zijn. Als ik op het Koningsland aankom is daar al een uitermate select groepje van de organisatie aanwezig. Inclusief good old, met alle respect uiteraard, Siep Stelpstra. 'Waar voetbal daar Siep', zou het bijpassende credo kunnen luiden. "Do en ik bin der, wy kinne begjinne", begroet ik hem op de manier waarop ik dat nu al meer dan vier decennia doe. Harke Bekkema is ook een van die illustere figuren zonder wie er eigenlijk niet gevoetbald kan worden. Hij is 'dressed to the occasion', in casu in een blinkende SCHeerenveen outfit. Een andere begroeting die mij ten deel valt is ook al typerend: "Anny is bliid tink dat se dy efkes in middei kwyt is." Ik kan het alleen maar beamen. Zo langzamerhand druppelen de deelnemers aan de clinic binnen, volgens de lijst van Ate Ritsma zijn het er bijna 60. "De oaren binne op fekânsje", merkt hij droogjes op, "oars hiene wy mei gemak twa as trije kear safolle hân. Mar dit is spesifyk foar de jonges en famkes dy't net op fekânsje gean." Hij zal 'moai grif' ook mede aan de wieg hebben gestaan van dit illustere plan, zo ken ik hem tenminste.
foto
Volgens het virtuele draaiboek is er eerst tijd om een foto van 'tutti gruppi' te maken, een heel 'ochheden', want zestig man op één foto is geen sinecure, zeker als je zoals ik alleen maar een telelens bij je hebt. Maar we hebben wel een heel voetbalveld de ruimte en dus manoeuvreren mijn collega van FCBurgum en ik net zo lang dat we een bruikbare opstelling hebben gecomponeerd. Die foto an sich is snel gemaakt, dat is secondenwerk. En dan verzamelt de 'akela' zijn manschappen om zich heen om uit te leggen wat er deze middag gaat gebeuren. Hij heeft, maar dat heb ik allang gezien, eerder en vele malen vaker met dit bijltje gehakt en hij heeft het soort natuurlijke gezag in huis waardoor iedereen naar hem luistert: voer voor aanstaande onderwijzers en leraren.
Hij verdeelt de groep in zeg maar 'hapklare brokken' en wijst aan elke groep een begeleider toe. Het veld is in een aantal regio's verdeeld en zo ontstaat een circuitvorm die enerzijds overzichtelijk is en anderzijds genoeg diversiteit in de oefeningen biedt om er een bruikbaar geheel van te maken. En daar gaan de spelers de volgende anderhalf uur mee bezig en ik zit er naar te kijken. Zoals gezegd: bepaald geen straf, als je zoals ik van sport houdt, is het een feest om naar zo'n clinic te kijken. Er gebeurt van alles, er worden techniek-oefeningen gedaan, er is een estafette met en zonder bal, en natuurlijk wordt er op 'op de goal geschoten'. En uiteraard, er worden 'partijtjes' gespeeld. Twee ploegjes van vijf of zes met kleine goaltjes.
Een niet te missen uitnodiging aan al die jongelui om eens even te laten zien wat ze aan techniek en tactiek al in huis hebben. En dat is, het verbaast mij elke keer weer, niet te weinig. Tjonge jonge, wat kunnen die jongens en meisjes voetballen, wat hebben ze al een techniek in huis en over de mentaliteit hoeven we het eigenlijk niet te hebben. Toch even over die mentaliteit gesproken: wat mij opvalt is het sportieve gedrag van het overgrote merendeel. Er ontstaat niet of nauwelijks discussie over wie mag ingooien als de bal uit is, een corner is een corner en bij overtredingen wordt eerst even stilgestaan, letterlijk dus, bij het 'slachtoffer'. Ik heb deze hele middag geen enkel opstootje gezien, geen enkele discussie gehoord, er is geen onvertogen woord gevallen. Er is wel een scheidsrechter, maar eigenlijk heeft die weinig anders dan een soort ceremoniële taak, hij faciliteert, maar grijpt maar hoogstzelden in.
De leukste foto's maak ik uiteraard bij de partijtjes, u kunt dat terugzien aan de serie hieronder. Let vooral even op de lichaamshouding van spelers die 'aan de bal zijn' tijdens een dribbel of een heuse rush: armen wijd, het lichaam overhellend en de bal binnen- of buitenkant spelend. Je kunt zien dat de training die ze hier hebben gehad zijn vruchten heeft afgeworpen. Je weet natuurlijk nooit hoever ze het letterlijk en figuurlijk zullen schoppen in deze sport, maar dat sommigen een heel eind zullen kunnen komen, staat als een paal boven water. En of ze nu van die prachtige zwarte haardossen hebben, dan wel een blonde, blijkt in de praktijk geen enkel verschil te maken. Dit is, vooral bij de jongste groep, de leeftijd waarop het toegestaan is om zo nu en dan een spelletje 'alleen op de wereld' te spelen. Heerlijk solistisch gedrag, dus de bal achterin oppikken, dan het hele veld over dribbelen en daarna met een achteloos tegendraads tikje de bal in het goaltje deponeren. Om vervolgens al even achteloos een vingertje in de lucht te steken alsof het allemaal de gewoonste zaak van de wereld was. Prachtig! De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet klinkt het algehele eindsignaal. 'Spitich, ik hie myn nocht noch lang net' en ik verdenk de meeste jongelui ervan dat voor hen hetzelfde geldt. Volgend jaar liever geen corona, maar zo'n clinic kun je er best inhouden!
Binne Kramer
{gallery}Luc/2020/clinic2{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
