BURGUM - Twee korfbalteams die beiden in de D-categorie spelen, een fraaie accommodatie, in casu de sporthal van zwembad De Wetterstins, een capabele scheidsrechter en genoeg publiek om te zorgen voor een echte sportambiance en zie daar je hebt een wedstrijd. Met dien verstande dat het wel ongeveer gelijkwaardige ploegen moeten zijn en juist daar wrong de korfbalschoen zaterdagmorgen in De Wetterstins bij het duel tussen de D-teams van DOW uit Eastermar en WIK uit Damwoude.
WIK in 'nauwe schoentjes' tegen DOW
Het probleem zaterdagochtend in sporthal De Wetterstins in Burgum bij de wedstrijd tussen de D-teams van DOW en WIK was het veel te grote verschil in korfballend vermogen tussen beide ploegen. Met andere woorden, de ploeg uit Eastermar was gewoon te sterk voor de gasten uit Damwoude. En dat verschil was zo overduidelijk, dat je beslist geen deskundige 'korfbalwatcher' hoefde te zijn om het op te merken. DOW was letterlijk en figuurlijk een maatje te groot voor de tegenstanders, en misschien wel twee of zelfs drie maatjes. Dit was geen wedstrijd, WIK leverde een manhaftig gevecht dat ze op geen enkele manier konden winnen. DOW was te groot, te snel, te ervaren, te sterk in de duels, eigenlijk op alle fronten. En het mooiste was dat het juist de Eastermarders waren die 'mei de sitewaasje oan wiene'. Als ik geitenwollen sokken zou hebben aan gehad, had ik het gekwalificeerd als schattig, maar eigenlijk was het beschamend. Deze beide ploegen pasten op geen enkele wijze in dezelfde competitie, navraag leerde dat bij DOW de meeste spelers al tweede of derde jaar D's waren, terwijl de gasten merendeels eerste jaar in het veld brachten. Tel uit je winst, zeg maar hoe de-motiveer je een aantal enthousiaste kinderen. En wat was nou het meest opmerkelijke? Dat was de de motivatie en de niet aflatende strijdlust van WIK. Maar ja, het was een officiële wedstrijd en daarin tellen nu eenmaal de getallen onder de streep. En die liegen nooit, ook niet op deze zaterdagochtend in sporthal De Wetterstins in Burgum. Cijfermatig kregen de gasten uit Damwoude een geweldige draai om de oren met 17-0, maar als ploeg en sportief bekeken bleef WIK recht overeind. Een wonderlijke ervaring zo vroeg op de ochtend.
verschil
Als ik de sporthal van zwembad De Wetterstins binnenkom zijn beide ploegen, de D-teams van DOW uit Eastermar en WIK uit Damwoude al aan het spelen. "Wy binne ryklik betiid begûn", verklaart Sipke de Jong, de coach van DOW. "En der is ek al skoard." Het staat dan al 4-0 en dat doet het ergste vrezen. Erg in die zin, dat zich hier weer eens een fenomeen manifesteert dat je helaas te vaak ziet in de jeugdsport: twee ploegen tegen elkaar die elkaar op geen enkele manier passen. Hier kun je met één blik en dan ook nog met een half oog, constateren dat de thuisclub, DOW dus, een forse maat te groot is voor WIK. Te groot in zowel letterlijke als in figuurlijke zin. Dit wordt geen echte wedstrijd, dit wordt niet spannend, dat is dan al, na nog geen tien minuten spelen, overduidelijk. Toch blijf ik kijken, ik ben niet nieuwsgierig naar wie het zal winnen, maar ik ben benieuwd hoe beide ploegen met dit grote verschil zullen omgaan. En mijn nieuwsgierigheid wordt beloond, want hier wordt even afgerekend met een stuk of wat hardnekkige vooroordelen. Deze kinderen laten zien dat je niet beslist hoeft te winnen om plezier te hebben. Je zou verwachten dat de onderliggende partij, WIK in dit geval, er na een nul of 7,8 wel genoeg van zou hebben, maar dat is een onvervalste misvatting. De gasten doen hun stinkende best, ook al omdat elk schot, hoever naast of over ook, vanaf de kant door het 'omsittend laach' wordt begeleid met een enthousiast applaus en een constante stroom van aanmoedigingen. Er is namelijk één aspect van het korfballen waarin tussen beide teams geen verschil is: inzet en strijdlust. WIK, met andere woorden, gaat er vol voor, ook al zijn ze volstrekt kansloos. Leuk om te zien is ook hoe DOW met deze situatie omgaat. Dik winnen is voor een keer wel leuk, maar zó dik winnen als dreigt te gebeuren is niet leuk meer, het is een potje prijsschieten omdat elke bal onder de korf door DOW wordt afgevangen wegens een surplus aan lengte. Op het schoolplein heette dat vroeger 'doarre jim wol tsjin lytskes?' Het zal volkomen ongerijmd zijn, regels zijn regels, 'Ordnung muss sein' niet waar, maar ik zou in overleg met beide coaches hebben geopteerd voor een mix van beide ploegen. Even wat shirtjes wisselen en kat-in-het-bakkie. De optie van Sipke de Jong is nog simpeler, maar minder practisch. "DOW mei ien hân op 'e rêch spylje litte, as mei ien hân yn 'e bûse." Maar u weet net zo goed als wij: 'tussen droom en daad staan wetten in de weg en practische bezwaren'. Maar in de tweede helft is als je goed kijkt zichtbaar dat 'der efkes praat is' bij de thuisclub. Wat Sipke de Jong tegen zijn ploeg heeft gezegd blijft voor ons verborgen, maar het zou mij niet verbazen, Sipke al lange jaren kennende, dat hij heeft gepleit voor coulance ten opzichte van de tegenstander. Een milde, een helende en sociaal-pedagogische vorm van matchfixing zeg maar. En bovendien: nooit en te nimmer te bewijzen uiteraard. Toch jammer dat ik hier niets anders heb in te brengen dan de roemruchte 'lege bryfkes'. Voor de foto's maakt het niets uit, beide ploegen hebben regelmatig balbezit en beide verdedigen scherp. Maar dat verschil in lengte maakt dat DOW meer met dat balbezit kan doen dan de gasten. Die lopen zich het vuur uit de sloffen, waar de Eastermarders het als ze zouden willen op z'n 'elf-en-dertigst' wel af kunnen en dan winnen ze nog met dikke cijfers. Qua wedstrijd stelt het niet veel voor, maar beide ploegen doen hun best om er alsnog een echte strijd van te maken. WIK is volop bezig om die hatelijk grijnzende nul van het scorebord te vegen, DOW doet z'n best om zoveel mogelijk te scoren, maar stiekem toch ook om de tegenstander zoveel mogelijk in z'n waarde te laten. En ik moet zeggen, dat doen ze knap. Voor WIK is het vechten tegen de bierkaai, voor DOW is het proberen om het voor iedereen tot een leuke wedstrijd te maken. Bij kinderen van deze leeftijd kan dat, ik zie het de meeste volwassenen niet zo gauw doen. En het resultaat? Na afloop stapt iedereen tevreden van het veld, en terecht, immers iedereen heeft z'n best gedaan en meer kun je niet verwachten. Toch? Bij het KNKV moeten ze zich nog eens achter de oren krabben of aan zulke evidente ongelijkheid niet wat te doen is. Wat nauwkeuriger indelen misschien?
Binne Kramer
{gallery}Syta/dow111218{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
