HARKEMA - De Ronde van de Kerspelen stak dit jaar in een wat ander jasje dan de voorgaande afleveringen. Nu werden alle dorpen van Achtkarspelen, naamgever van deze klassieker, aangedaan of aangetikt en dat was promotioneel misschien wel een aardige gedachte, maar in de praktijk werd het er voor het publiek, met name de volgers, niet echt gemakkelijker op om de koers een beetje te kunnen volgen. Je moest over behoorlijk wat terreinkennis beschikken voor een overzicht.
Twee categorieėn, een hele dag fietsen
De klassieker die bekend staat onder de naam Ronde van de Kerspelen, is inmiddels aan zijn 25ste editie toe, een respectabele leeftijd voor een wielerwedstrijd. De coureurs komen graag naar dit deel van Fryske Wālden, niet alleen vanwege de afwisseling in het landschap, daar zien ze merendeels weinig van mag je aannemen, maar vooral ook vanwege de prima organisatie en het publiek dat hier heel wielerminded is. Dat is af te lezen aan het publiek dat langs het parcours staat of zit, sommigen op heuse bankstellen, te kijken of dat er met auto motor of zelfs fiets 'achteraan' gaat. Maar dan moet je over nogal wat terreinkennis beschikken en dat is niet iedereen gegeven, er zijn nogal wat 'būtenlanners' bij die hun favoriet zo vaak mogelijk willen zien langskomen om hem of haar verbaal te ondersteunen.
ingewikkeld
Zo'n klassieker is meestal één grote ronde, met nog een paar kleintjes om tot het gewenste aantal kilometers te geraken, die een paar keer moeten worden afgelegd. Deze 25ste editie kende een wat andere opzet, ook nu rondes van 30 į 40 kilometer, alleen waren de rondes qua parcours verschillend en dat maakte het volgen ingewikkeld. De vrouwen kwamen 's ochtends aan het vertrek, de mannen 's middags.
studeren
Ik heb de avond te voren een tijdje zitten studeren op de route, het parcours dus en dat viel niet mee met elkaar op het kleine kaartje overlappende of kruisende wegen en weggetjes. Ik ben hier redelijk bekend, maar ik heb zo nu en dan moeite om helemaal in mijn hoofd te prenten waar de renners nu precies langs komen. Zo'n klassieker, want dat is deze Ronde van de Kerspelen, is een van mijn favoriete wedstrijden. Een criterium is misschien voor de toeschouwers spectaculairder, maar ik hou wel van de afwisseling van het landschap en wat dat betreft kom ik hier in de oostelijke Fryske Wālden volledig aan mijn trekken.
start
Mijn eerste foto-moment ligt op de kruising met de Skieppedrifte, de meneer die naast me staat vraagt wat dat eigenlijk betekent, Skieppedrifte. Bij mijn weten staat dat voor het schapenweggetje, maar hoe dan ook, we moeten nogal even wachten eer het mannenpeloton zich aandient in de verte, richting Harkema. En dan is het binnen een seconde of tien weer voorbij, de coureurs duiken het 'smūk skaadzjend beamtegrien' in. En ik probeer voor het peloton de Alde Dyk te bereiken, ook altijd, weet ik uit ervaring, een fotogenieke stek, daar bij dat bruggetje en het fietspaadje dat getooid is met de alleszeggende naam 'njoggen ālde mantsjes'. Een naam die eigenlijk als het begin van een zo'n 'echt Frysk ferhaaltsje' niet zou misstaan. Zo van: 'der wiene ris njoggen ālde mantsjes'. En de rest mag u er zelf bij bedenken. Ik red het net, ik sta er nog maar pas als de eerste motormuis zich in volle vaart meldt. Gevolgd door een heel peloton van zijn collega's. De fietsers die naast mij staan te wachten spreken het vermoeden uit dat er soms meer motoren dan deelnemers zijn. "Als u blauwe flikkerlichten ziet, komen ze er echt aan", breng ik de fietsers op de hoogte van de mores van een klassieker. Ze staan vol bewondering te kijken naar de snelheid van zo'n peloton wielrenners die met een vaartje van dik boven de veertig over het bruggetje denderen. Verder gaat het, richting Blauferlaat, ik zoek een gaatje in de volgerskaravaan om in te voegen en ik ben blij met de ambulance die mij er even tussenlaat. Even later staat hij langs de kant, er is een valpartij geweest en er staan een paar coureurs hevig te balen langs de kant. Even later sla ik rechtsaf, richting Rohel, om aldus met een omtrekkende beweging het peloton nogmaals aan mij voorbij te zien komen. Dan heb ik genoeg foto's als illustratie voor dit verslag en dus ga ik naar huis, het is inmiddels al bijna half vier. Later blijkt dat de wedstrijd is gewonnen door Jeff Vermeulen voor Jasper Rasch en Kollumer Hartthijs de Vries.
vrouwen
De ochtendwedstrijd voor de vrouwen begint al vroeg, de start staat gepland voor half tien en ook nu zoek ik als eerste halteplaats de Skieppedrifte op. Als je dan een klein stukje rechtdoor rijdt, kun je binnen een paar kilometer de renners nogmaals langs zien komen. De eerste foto's laten een gesloten peloton zien, wat in de Giro 'gruppo compatto' heet. Het is eigenlijk het beeld dat veel vrouwenkoersen laten zien, lang bij elkaar en dan in de slotfase een uitlooppoging die succes heeft. Dat is dus deze keer niet zo, want er volgt een finale met wat je een massasprint zou kunnen noemen. Een wat curieuze eindsprint, omdat er twee renners met de handen omhoog naast elkaar over de streep bollen. Annet Pit denkt dat ze gewonnen heeft, maar komt na de finish tot de ontdekking dat ze in de ultieme meter nog is geklopt door Minke Bakker. En dus is het de laatste die op het hoogste treetje van het ereschavot mag plaatsnemen. Naast zich krijgt ze Annet Pit als tweede en Eva Bijwaard als derde.
Binne Kramer
{gallery}Syta/ker12618{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
