HARKEMA - Vrijdagavond ging het driedaagse wielerevenement in Harkema van start met de traditionele Ronde van Harkema. De zaterdag was gereserveerd voor een heuse sprint-tijdrit en zondag stond de inmiddels 25ste editie van de Ronde van de Kerspelen op het programma. Aan die laatste Ronde was qua parcours nogal behoorlijk gesleuteld, wat het er voor de volgers niet overzichtelijk op maakte. Reden was dat alle dorpen van de gemeente werden 'aangedaan'.
Ronde van Harkema
Een klassieker onder de Friese wielerwedstrijden, waarvan er maar een kinderhandje zijn overgebleven. Allerlei bureaucratische beperkingen en organisatorische 'tûkelteammen en stroffelstiennen' hebben gezorgd voor die teloorgang. Maar in Harkema leggen niet zo gauw het moede hoofd in de schoot en dus stond er een heus wielerweekend op het programma, drie dagen lang nog wel. Het eerste onderdeel was de traditionele Ronde van Harkema, een criterium door de straten van het dorp. Zo'n zeventig coureurs hadden zich aangemeld en zij kregen een parcours voorgeschoteld dat alleen wat de plaats van start/finish betreft afweek van voorgaande edities. De startbus stond nu geparkeerd halverwege de Homear, op het enige lange rechte stuk van deze ronde.
'in lytse fergoeding'
Ik weet waar ik zijn moet, ik kom hier al enkele decennia lang en meestal treffen ze hier goed fietsweer. Dat is op deze wat bewolkte vrijdagavond ook het geval, ik ben vroeg en dus kan ik dicht bij het parcours mijn auto kwijt. Ik hoef dus gelukkig niet ver te lopen, want dat gaat mij even niet zo goed af. Het parcours is afgesloten met een paar dranghekken en die wordt 'bewaakt' door een paar mannen die als vrijwilligers, daar draait deze organisatie op, fungeren als baanwachters. Ik weet nu al, op basis van langjarige ervaring, dat ik zal worden worden geconfronteerd met een exempel van die typische 'wâldhumor', kan niet missen. En jawel, als ik heel vriendelijk vraag of ze het hek even voor mij open willen doen, is het antwoord: "Jawis wol, tsjin in lytse fergoeding dogge wy alles." Met een stalen gezicht, wachtend op mijn reactie. Als ik, de pijn in mijn been verbijtend, quasi teleurgesteld mompel dat ik dan maar om moet lopen, breekt hun pokerface in een grote grijns bijkans in tweeën en ze haasten zich om mij door te laten. Voor dit soort humor kunnen ze me wakker maken, ik vind het schitterend. Ik ga vlak voor hen zitten in de buitenkant van de vrijwel haakse bocht in de wetenschap dat als er een renner uit de bocht vliegt, hij tien meter naast mij het gras in gaat. Bovendien maak je in zo'n bocht prima foto's, hoewel het licht nu al begint af te nemen, veroorzaakt door het dikke wolkendek. Regen dreigt, maar dat valt gelukkig mee, gelukkig want die steentjes kunnen verraderlijk glad zijn.
start
De deelnemers zij zich ondertussen aan het opwarmen en dat doet ook de speaker van dienst, ik herken zijn stem niet, dus heb geen idee wie het is. Een programmaboekje of deelnemerslijst heb ik ook niet, die zullen er wel zijn, maar dan moet ik een heel eind lopen (zie hierboven). Maar dan is het zeven uur en wordt de meute op gang geschoten door, aan de stemmen te horen jonge rondemissen en even later raast 'tutti gruppi' op mij af, op weg naar de eerste bocht. Die ligt gelukkig droog, want het is een verraderlijke bocht en om die zonder kleerscheuren door te komen met een peloton van krap zeventig coureurs, is geen sinecure. Maar het lukt, al horen wij af en toe het waarschuwende gekraak van de binnenste cranken van de fietsen als een renner te veel overhelt en 'doortrapt', zoals dat heet. Maar het gaat allemaal goed en ik maakt een eerste serie foto's. Te herkennen zijn de renners niet echt, je moet weten waar je om zoekt, maar het gaat zo snel, dat dat eigenlijk onbegonnen werk is.
kopgroep
Al na een paar rondjes maakt zich een kopgroep van een man of vijf los van het peloton, dit zijn wat in grote ronden 'de vroege vluchters' zijn. In de Giro of de Tour staat het scenario dan vrijwel vast: de durvers krijgen een voorsprong van een paar en soms wel meer dan een paar, minuten, om in de absolute slotfase alsnog te worden gegrepen. Het is bijna een vast format geworden en het zorgt er in elk geval voor dat de vaart erin blijft en dat ook de spanning gegarandeerd is. Zo'n beetje halverwege deze Ronde van Harkema komen de eerste pogingen vanuit het peloton om de drieste vluchters weer in te rekenen. En een van die eerste pogingen komt op naam van Burgumer, of misschien is het inmiddels ex-Burgumer, Sipke Zijlstra die er in z'n eentje vandoor gaat. Hij zou eigenlijk om succes te kunnen hebben een paar man mee moeten krijgen. Zo niet, dat is zijn poging vrijwel kansloos, dan draait het uit op wat de Vlamingen een 'chasse patat' noemen, een even overmoedige als kansloze expeditie. Maar de geheel in het zwart gestoken coureur houdt het lang vol, maar hoe lang word ik niet gewaar. Het loopt tegen achten als ik het voor gezien houd, het wordt al een beetje schemerig en eigenlijk heb ik inmiddels genoeg foto's, langer blijven zitten zou 'meer van het zelfde' betekenen. Ik ben voor de laatste serie verhuisd naar de binnenkant van de bocht en dat betekent dat ik de renners nu naar mij toe zie buigen als ze vol in de bocht liggen. Een prachtig gezicht, maar fotografisch een stuk lastiger, met name waar het scherpstelling betreft. Het is een kwestie van veel foto's maken en hopen dat er een paar of misschien maar één goede bij is. Als ik naar mijn auto terugloop staat een coureur zijn fiets in te laden. "Pech?", vraag ik. Want het is nog wat vroeg om nu al de pijp aan maarten te geven, deze jongens geven niet zo snel op. "Nee", zegt hij, "het is mijn suiker." Met andere woorden, hij heeft diabetes en dat kan lastig zijn in combinatie met duursport, wat zo'n wielerkoers natuurlijk is, twee uur een zware inspanning leveren is niet niks, dan moet je geen te lage suikerspiegel hebben. Maar hij is duidelijk ervaringsdeskundige, hij weet wat hij moet doen en vooral niet doen. Ik wens hem in der geval wel thuis en hij grijnst: "Ik heb druivensuiker in mijn dashboardkastje." Zelf kijk ik toch ook maar even stiekem: mijn pakje Dextro ligt ook in het dashboardkastje... De volgende dag lees ik op de site de wedstrijd is gewonnen door Joakim Zuidema, voor Hylke Wijnsma en Gerard Haasjes.
Binne Kramer
{gallery}Syta/ronde12618{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
