KOOTSTERTILLE - Charles Darwin zou meer dan tevreden zijn geweest, mocht hij de Stertil Survival Run zondagmorgen in Kootstertille met eigen ogen hebben kunnen aanschouwen. Immers, dit was een sprekend, misschien wel het ultieme, voorbeeld van wat hij ooit betitelde als 'Survival of the fittest'. Hier kwam het aan op niet alleen fysieke kracht en behendigheid, maar zeker ook mentaal uithoudingsvermogen. Doorgaan als alle spieren schreeuwen, gillen: 'hou er alsjeblief mee op, stop, stop, stop!
Barre omstandigheden: ideaal dus!
Net zoals de Ronde van Vlaanderen of Parijs Roubaix het best tot hun recht komen als helse tochten, zo is een survival Run eigenlijk het meest gebaat bij barre, misschien wel helse omstandigheden. Mooi weer is goed voor de publieke belangstelling, dat is een ding wat zeker is, maar de echte bikkels en dat zijn de survivalrunners per definitie, worden pas blij als het waait, regent en het geniepig koud is. Nou, wat dat betreft kwamen ze zondag aan hun trekken in Kootstertille, waar de organisatie een parcours had uitgetekend dat volledig aan al die voorwaarden voldeed. Lastig, loodzwaar, venijnig, hels en in feite gemaakt om het de meer dan 1500 deelnemers zo moeilijk mogelijk te maken.
'wêr dogge se it fan'
Dat is een vraag die meerdere keren bij mij opkomt als ik op deze herfstige zondagochtend in en om Kootstertille sta te kijken naar de Stertil Survival Run. Wat bezielt een mens om zich tot uitputtingsniveau te laten teisteren door hindernissen die aan een masochistisch brein moeten zijn ontsproten en dan is het ook nog eens koud, regent het bijna de hele dag en is het parcours dus nat, glad en modderig. En dat in de wetenschap dat de jury meedogenloos is en dat je thuis een lekkere stoel en warme koffie klaar hebt staan. Maar nee, dan reis je af naar Kootstertille 'of all places' om jezelf af te beulen, om je fysieke en mentale grenzen op te zoeken en daar, als het moet, ver overheen te gaan. Wat mij nog het meest verbaast is dat er ondanks alle kritiek op de jeugd, de patat- annex IPhone-generatie dus, toch elke keer weer jongeren bereid zijn om zich compleet naar de Filistijnen te lopen, te klauteren, te klimmen en zich onvervaard in ijskoud water te storten of zich in apenhang van de ene kant van de hindernis naar de andere te verplaatsen. "Jo moatte der mar nocht oan ha", aldus een toeschouwer. "Is it wat foar jo", vraagt hij en dat klinkt als een rethorische vraag. Met andere woorden, hij stelt niet alleen de vraag, maar geeft in feite ook meteen het antwoord. Nou nee, dus, ik heb er de leeftijd niet meer voor, evenmin als de conditie, alles doet mij al pijn als ik er alleen maar naar kijk. Bewondering, dat heb ik wel, voor al die deelnemers die 'Kopf und Kragen' riskeren in hun helletocht over het kilometers lange parcours in en rond Kootstertille. Voor fotografen is het 'Gefundenes Fressen', je kunt in feite gewoon een stoeltje pakken en gaan zitten en kijken. Er gebeurt van alles en dus is het een uiterst fotogenieke tak van sport. Ook leuk: je wordt als fotograaf nergens tegengehouden, je mag overal met je neus, lees: lens, bovenop staan en je weet zeker dat je met een bulk aan plaatjes terugkomt en je weet ook dat je net zo lang werk zult hebben om te selecteren als dat je hebt gehad om ze te maken. De opslagkaartjes van een digitale camera zijn heel gewillig, daar kunnen zo een paar duizend foto's op, dus inhouden hoeft niet.
stormbaan
Het begrip 'stormbaan' krijgt op deze zondagochtend een geheel nieuwe dimensie, want het gaat er af en toe stormachtig aan toe op de eerste hindernis die ik tegenkom. Ik ben dan in zeg maar de buitenwijken van Drogeham, daar waar vroeger de finish van de Ronde van de Kerspelen was zeg maar. Daar is een lange rij palen met touwen ertussen en het is aan de deelnemers om 'mei droege fuotten', virtueel dan, naar de overkant te komen. In 'apenhang', dus op de kop, bepaald geen sinecure. Ik vraag mij al jaren niet meer af of ik dat zou kunnen, hoogstens of ik dat ooit gekund zou hebben. Maar ook daarop is het antwoord een zeer eenduidig 'néé'! En dat doet mijn waardering, mijn bewondering voor deze bikkels elke keer weer toenemen. Waar vinden ze die jongelui, wat bezielt die veteranen, hoe krijg je die meisjes en vrouwen zo ver. Want, voor het goede begrip, die moeten de zelfde hindernissen nemen als hun mannelijke collega's.
'kouwe klauwe'
Het is koud en samen met de gestaag neervallende regen betekent dat een soort koudmakend mengsel, met andere woorden, je moet in no time ijskoude handen hebben. En dat in de wetenschap dat je juist bij vrijwel alle hindernissen je handen nodig hebt. Zoals bij de volgende, een overmaats klimnet dat boven het water hangt. Dat water is van het Margrietkanaal en dat is koud, dus is het zaak om daar niet in verzeild te raken. Het gaat als volgt: inspringen, aan de achterkant naar boven klimmen, over een dikke ronde en akelig gladde balk naar voren gaan, over de kop dus en dan aan de voorkant naar beneden om uiteindelijk weer op de walkant te belanden. En vervolgens in looppas op weg naar de volgende hindernis. En: geloof het of niet, ik sta natuurlijk stiekem te hopen op een heuse drenkeling, maar dat gebeurt niet in het halve uur dat ik sta te kijken. Eigenlijk mag je dat ook niet hopen natuurlijk.
brug
Ik ga hierna een kijkje nemen bij de burg waaronder en omheen ook een hindernis is gebouwd, iets met touwslingeren blijkt. Ook weer boven het water van het kanaal. En ook nu storten alle deelnemers die ik aan het werk zie, zich onvervaard naar voren in de hoop dat het touw dat ze op het oog hebben bij aankomst nog ongeveer op dezelfde plaats hangt. Een eindje verderop is een hindernis die het claustrofobische gehalte van de atleten op de proef stelt. Hier moeten de deelnemers door een nauwe buis kruipen, ik krijg bij het kijken al de kriebels. Mijn volgende halte is de brug over het kanaal, daar moeten de deelnemers omhoog klauteren langs een tamelijk steil gespannen net, geen sinecure zo te zien.
vip boxen
Mijn laatste stop is tegen over een bejaardenhuis met een 'mânske' vijver en juist daar is een hindernis gesitueerd. Dit zijn de echte VIP boxen en ik zie voor de ramen dan ook heel wat 'grize koppen'. Er zijn natuurlijk honderd-en-één methodes om over een vijver te geraken, maar uiteraard heeft de organisatie de meest moeilijke en ingewikkelde van die mogelijkheden uitgezocht. Gladde balken om aan te hangen, opnieuw een in de vingers snijdend net en opnieuw van die glibberige balken om overheen te lopen. Blijkbaar beschikken de deelnemers over bovengemiddeld evenwichtsgevoel, want degene die ik aan het werk zie halen met jaloersmakend gemak de overkant. De mannen die alles in de gaten houden, de marshalls dus, hebben het er maar druk mee, elke groep, herkenbaar aan de kleur van de hesjes, ja ook gele(..), heeft zijn eigen mores, ze moeten allemaal op een andere manier naar de overkant. Hoe die indeling precies is, weet ik niet, maar er is duidelijk verschil in moeilijkheidsgraad.
gezichten
Aan de gezichten kun je zien hoe het met de deelnemers is gesteld. En als je goed kijkt, kun je zien dat sommigen duidelijk 'it ein yn 'e bek ha'. Ja, wonder, de meesten zijn dan al een dik uur onderweg en hebben nog geen moment kunnen uitrusten. En dat onder deze omstandigheden, de meesten moeten inmiddels drijfnat en totaal verkleumd zijn, maar in de paar uur dat ik sta te kijken zie ik niemand die de pijp aan Maarten geeft. Een uitstekende naam voor een survivalclub zou zijn 'De Trochsetters' zit ik me te bedenken. Het is een wedstrijd en dus worden er prijzen uitgereikt, want er zijn winnaars. Maar eigenlijk mogen ze van mij iedereen een prijs geven die alleen maar de finish haalt. Het zijn in feite allemaal winnaars, ook al is de overwinning vaak op zichzelf. Maar ook die geeft voldoening! Thuis hebben mijn vrouw en ik het nog even over de gigantische klus die zo'n organisatie heeft moeten verrichten om dit allemaal voor elkaar te krijgen: hulde!
Binne Kramer
{gallery}Syta/tille12319{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
