SUMAR - Ja, waarom niet? Waarom zou je een meerdaagse wielerwedstrijd nou niet beginnen op een Duits Waddeneiland. Borkum in dit geval. Het is weer eens wat anders, vorig jaar begon de Giro d'Italia nota bene in Jeruzalem. Geen mens te zien onderweg in die lange rechte tocht door de woestijn. Zo erg was het op Borkum niet, maar de tweede etappe ging door noordoost Fryslân en daar zou het toch wel drukker zijn langs de kant. Nou, 'swart fan de minsken' was het ook daar niet.
"Weet u wat voor wedstrijd dit is?"
Ik sta op de weg van Burgum naar Suwâld, zeg naar aan de boorden van wat wij 'it Djippe Gat' noemen. Ik wil een foto maken van het compacte peloton met wuivend riet op de achtergrond. Geen mens in de buurt, maar even later stopt er een auto naast mij. Een jongeman stapt uit en gaat in de weer met een laptop, ook om een foto te maken. Als de hele meute voorbij gezoefd is, de rij volgauto's is vele malen langer dat die van de coureurs, komt de jongen naar mij toe. "Meneer, mag ik u wat vragen?" Dat mag altijd natuurlijk en ik vermoed dat het een foto-technische vraag is, maar nee. "Weet u wat voor wedstrijd dit is", vraagt de jongeman. "Dit is de Healthy Ageing Tour", zeg ik in mijn beste Royal Pronunciation, want ik vind het een moeilijk uitspreekbare naam voor een wielerronde. En hoe leg ik hem uit waar die naam voor staat, ik weet het zelf nauwelijks. Maar hij is duidelijk geïnteresseerd en dus vraag ik of hij zelf aan wielrennen doet of misschien aan voetbal? Nee, hij doet aan judo, hij heeft de blauwe band met zwarte slip, als ik het goed begrepen heb. Nou weet ik wel wat van judo, ik ben ooit bijgespijkerd in mijn kennis door mannen als Gerry Hooijenga en Marten van der Molen en dat waren niet de eerste de besten. Maar hoe komt hij hier op deze donderdagmiddag terecht met zijn moeder. Hij blijkt in Suwâld te wonen, van hier is dat een paar steenworpen. "Mar", zeg ik, "wêrom prate wy dan gjin Frysk." Maar wat mij opvalt is dat ik aan zijn taal geen moment heb gemerkt dat hij Fries spreekt, zijn Nederlands is vlekkeloos. En dat je dan zo iemand stomtoevallig tegenkomt op een meestal doodstil weggetje langs het Margrietkanaal. Ik sta hier omdat ik foto's wil maken van de tweede etappe van die wielerkoers voor vrouwen die vandaag start en finisht in Surhuisterveen.
ongeloof
Ik ben mijn tour begonnen bij ons in Sumar, ik heb het piepkleine routekaartje vanochtend nog eens terdege bekeken en geconstateerd dat het geen zin heeft naar de start in Surhuisterveen te rijden. Vandaar gaat de route via Eastermar naar Sumar en Burgum en als ik achter het peloton terecht kom, en dat is vrijwel zeker, weet ik uit ervaring, kom ik ze nooit meer voorbij. En dus zoek ik een plekje waar ik zeker weet dat ze daar passeren en dat wordt op slechts in paar honderd meter van mijn huis in Sumar, naast de school waar ik in een vroeger leven les heb gegeven. Voor de fusie heette die school de Master de Vriesskoalle, nu heeft hij de naam 'it Bynt' meegekregen. Master de Vries, de man van het bintje, de fameuze aardappel, die, beweren de kenners, door geen enkele Sumarder wordt gegeten. Ik heb een redelijke tijd-marge ingebouwd, de vrouwen hebben de wind mee en dus zal het hard gaan vermoed ik. En dat betekent dat ik daar wel erg in het zicht zit met mijn stoeltje en mijn camera. En dus krijg ik 'visite', kan niet missen. "Wat dochsto hjir sa mar op in tongersdei temiddei, is hjir wat te dwaan?" Of: "Wol it wat bite", refererend aan mijn vissersstoeltje. Maar het geeft aan dat er geen mens op de hoogte is van het feit dat hier straks een wielerronde voorbij komt. Niemand weet überhaupt wat de Healthy Ageing Tour is, er is blijkbaar weinig publiciteit aan gegeven. Maar de meesten blijven toch maar even staan, die willen toch wel zien welk spektakel zich hier straks gaat afspelen. Ik zit stiekem te bedenken dat je natuurlijk een leuke 1 aprilgrap zou kunnen uithalen door daar gewoon te gaan zitten met een camera in de handen. Nu gaat het wel degelijk om een echte koers en die wordt zoals gebruikelijk vooraf gegaan door een hele roedel motormuizen. Er wordt wel gefluisterd dat er meer motorrijders meedoen dan wielrenners. Hoe dan ook, om even voor twee moet het gaan gebeuren. "Maar het kan ook even over twee worden", aldus de man in het oranje hesje die de zijstraten 'bewaakt'. Ik vraag hem of hij weet wat voor gebouw dat is, hier recht tegenover. "'t Zal wel 'n school wezn", vermoedt hij. "Klopt", zeg ik "en die komt om twee uur uit." Daar schrikt hij even van, want een kleine honderd schoolkinderen en een dikke honderd wielrensters? Als dat maar goed gaat. Maar gelukkig heeft iemand blijkbaar het personeel ingeseind, want de kinderen blijven keurig op het schoolplein.
passage
En dan is het zover, in gesloten colonne stormt het peloton Sumar binnen, uitlopers zijn er blijkbaar nog niet. Ik meen in de voorste gelederen Anouska Koster uit de Westereen te herkennen, voormalig nationaal wegkampioene en nu rijdend voor de Finse formatie Virtu. Als alles voorbij is, dat gaat 'yn in flok en in sucht' met een dikke veertig kilometer per uur, moet ik op zoek daar een volgende stek. Maar dat is nog niet zo eenvoudig, al voor de tweede rotonde staat een behoorlijke file en het verkeer is een chaos zoals we die hier niet vaak meemaken. Ik wil richting Suwâld en waar de koers door Burgum naar de Simmerdyk gaat, sla ik linksaf. Ik rij dus tegen de richting in om ze ergens onderweg op te pakken, ergens bij het Djippe Gat. Dat klopt, ik heb een mooi referentiepunt aan de heli die boven het peloton hangt. Je kunt vanaf hier heel ver kijken en na een minuut of tien zie ik de hele slang van voorrijders aankomen. Het is prima weer voor foto's, geen al te felle zonneschijn, en dus krijg ik waar ik voor gekomen ben: een paar haarscherpe foto's van een voortsnellend peloton dat over de hele breedte van de smalle weg rijdt. Een prachtig gezicht, de kleuren spatten ervan af. Als het hele circus, want daar lijkt het op, voorbij is, zit ik te bedenken waar ik ze nog een keer voorbij kan zien komen. Maar dat duurt even, ik moet eerst om Burgum heen, dan de Simmerwei en dan richting Jistrum en Kootstertille en pas daar krijg ik de meute weer in het vizier. En dan? Ja, ze gaan nu naar Buitenpost en ik kan ze pas weer zien als ze daarvandaan naar Drogeham rijden. Daar kom ik nog wel op tijd en dus rijd ik naar de Skieppedrifte, een plek waar ik ook kom tijdens de Ronde van de Kerspelen.
kopgroep
Daar moet ik even wachten aleer ik de renners weer in het vizier krijg. Ook hier is geen toeschouwer te bekennen, behalve die ene, duidelijk zwangere, mevrouw die komt informeren wat wij, er staat weer zo'n hesjesman om alles in goede banen te leiden, hier aan het doen zijn. "Wees voorzichtig", maan ik haar en ze lacht: "Ik loop de andere kant wel uit." De eersten die langskomen zijn drie coureurs die een kleine voorsprong verdedigen, het zijn Nicole Steigenga, Romy Kaspers en Mieke Kröger. Maar of ze het vol kunnen houden tot de meet, zoals de eindstreep in het wielrennen heet, waarop zoals bekend 'de prijzen liggen', betwijfel ik. Dat blijkt achteraf toch zo te zijn, de winnares zit in dit groepje, het is Mieke Kröger, een Duitse uit dezelfde ploeg als Anouska Koster, die alleen aankomt in Surhuisterveen. Daar ben ik niet bij, ik ben na Drogeham afgehaakt, ik heb de foto's die ik wilde hebben en het verhaal schrijft zichzelf.
Binne Kramer
{gallery}Syta/tour12419{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
