OENTSJERK - René Hooghiemster uit Sneek won zaterdagmiddag de Ronde van de Trynwâlden. Hij deed dat met wat in wielerjargon 'twee vingers in de neus' heet, met andere woorden: met groot gemak. Voor Hooghiemster was het een redelijk gemakkelijke zege, maar wel een bijzondere. Immers, tot voor enkele jaren was hij inwoner van de Trynwâlden zodat deze overwinning iets had van een thuiszege. Hij kreeg hem niet cadeau, maar hij hoefde slechts zijn favorietenrol waar te maken en dat deed hij.
Met twee vingers in de neus
Het is een van die typische wieleruitdrukkingen en deze betekent dat het een makkelijke overwinning was. Relatief makkelijk dan altijd, want wielerwedstrijden win je eigenlijk nooit 'op je gemakje', je moet als coureur altijd rekening houden met een aantal variabele factoren die je zelden allemaal in de hand hebt. Met andere woorden: je kunt een koers maar zelden helemaal van begin tot eind controleren. Maar als je de beste bent dan kom je natuurlijk een heel eind in de goede richting. René Hooghiemster uit Sneek, maar van geboorte Trynwâldster, was zaterdagmiddag de beste en dat liet hij in de eindsprint nadrukkelijk zien, hij stak al ver voor de finish de beide armen in de lucht, hij wist dat hij zijn medevluchter had geklopt en dat hij niet meer bij machte was om nog terug te komen. En dus was het geen echt spannende eindsprint, René Hooghiemster was 'gewoon' de beste en dat liet hij zien. Toen hij aanzette was zijn kompaan bij lange na niet in staat om zijn wiel te pakken, laat staan te houden. Een flitsend eindschot, een jump, een paar ferme pedaalslagen en het was gepiept. Als ik me goed herinner won hij hier al eens eerder, al lag de finish toen op Heemstrasingel.
parcours
Ik heb inmiddels vernomen, als ik naar Oentsjerk rijd, dat het parcours dit keer een wat ander aanzicht heeft en dat heeft alles te maken met de kapotte brug in Aldtsjerk. We komen nu Aldtsjerk binnen van de andere kant om dan midden in het dorp, bij Amelân voor de ingewijden, linksaf te slaan en aldus weer op de weg naar Oentsjerk te komen. We missen, en dat spijt mij, dus het stuk 'buitenom' over Hjelburd. Dat vind ik jammer, want juist op dat ruime stuk weg maak ik meestal een paar mooie brede foto's. Maar het is niet anders, er blijven genoeg fotografisch interessante stukken over. Ik meld mij eerst maar eens bij de organisatie, ik krijg van Auke, hem ken ik uit mijn Skewiel-tijd, een deelnemerslijst en daarop prijken iets meer dan 70 namen. Dat houdt niet over, nog niet zo lang geleden kende deze lijst vaak meer dan honderd namen. Het is geen vetpot in het Friese wielrennen en dat terwijl er toch al zo weinig criteriums en klassiekers zijn overgebleven. Spijtig, want daar waren toch hele mooie bij, zoals de A7 Classic vanuit Drachten, de Ronde van de Kerspelen vanuit Drogeham, de Wouden Klassieker vanuit Burgum en in een eerder stadium de Dokkum Wouden Omloop vanuit Dokkum. Hoe dat kan? Als je organisatoren en ex-organisatoren vraagt komen ze vrijwel allemaal met de verzuchting dat het nauwelijks nog te doen is om een wielerkoers te organiseren. Je moet aan zoveel regels en voorschriften voldoen en het kost allemaal zoveel geld, dat veel commissies er het bijltje bij hebben neergelegd, logisch, maar niettemin bijzonder spijtig. Gelukkig bestaat deze Ronde van Trynwâlden nog wel en te hopen valt, dat dat voorlopig zo blijft, want dit rondje door de prachtige omgeving van Gytsjerk, Oentsjerk, Mûnein en Aldtsjerk, leent zich uitermate voor een wielerronde. Niet alleen vanwege de schitterende natuur, maar zeker ook vanwege de variatie in wegen en weggetjes, in bestrating en het selectieve parcours dat vluchtpogingen niet alleen mogelijk maakt, maar zelfs uitlokt.
start
Start en finish zijn deze middag, zoals trouwens de laatste jaren gebruikelijk, tegenover Kafé It Wapen fan Fryslân, een mooie brede weg met als nadeel dat het gewone verkeer er ook gebruik van moet maken tijdens de koers. De coureurs zijn aan het inrijden, maar zo langzamerhand verzamelen ze zich in de buurt van de start die om 15 uur is voorzien. Ik zoek een plekje vlak na de start, na zeg maar de rotonde. Het publiek zit er al vast klaar voor, de tuinstoelen staan buiten en de eerste drankjes staan klaar. Het is het typerende beeld van een wielerkoers op het platteland: 'noflik yn de stoel mei in bakje kofje as in pilske nei de wedstriid sjen, wat wol in mins noch mear'. Eigenlijk doe ik dat ook, al verkas ik na elke passage naar een andere stek om een beetje variatie in mijn foto's te krijgen. Het veronderstelt een beetje terreinkennis, maar die heb ik hier wel, dat is het probleem niet. Dan valt het startschot en de karavaan trekt zich op gang, geneutraliseerd, dat wel. Dat betekent dat iedereen achter de voorrijauto moet blijven tot aan de echte start, na een paar kilometer, u kent het fenomeen vast wel van de Tour de France en de Giro.
Boskein
Ik rij als alle volgers weg zijn, in de richting van Aldtsjerk, van het kruispunt bij Boskein om precies te zijn. Daar wacht ik het peloton op dat richting Aldtsjerk gaat. Het gaat hard, het is prima koersweer, niet al te veel wind en gelukkig droog, want je moet er niet aan denken dat het zou gaan regenen, dan worden die rustieke steentjes spekglad. Ik kan als alles mij gepasseerd is, zo doorrijden naar het kruispunt vlak na de Trochreed, het restaurant van Gerard Jullens. Weer een heel ander standpunt en dus ook weer andere foto's, dat is het voordeel van zo'n rondrit ten opzichte van een criterium, een rondje rond 'kerk en kroeg' door een dorpskern. Ik rij door naar het halve rondje dat in de volksmond 'it heale moantsje' wordt genoemd om even dag te zeggen tegen de familie die hier helemaal op het verste punt, vlak naast een haakse bocht, woont. Ja hoor, daar zitten ze weer, keurig op een rijtje, koffie erbij, gebak zelfs als ik me niet vergis. Ik mag aanschuiven, maar daar heb ik helaas geen tijd voor, we hadden mooi het laatste en misschien ook wel het op-een-na-laatste nieuws kunnen doornemen, want hier is nooit gebrek aan 'besteklik praat'. Mijn volgende stek is maar een paar honderd meter verder en ook daar zit een complete familie buiten en ook daar zijn ze aan het gebak, die bakker Braaksma moet weer een gouden dag hebben gehad. Uit veelvuldige ervaring weet ik dat zijn oranjekoek heerlijk is. Ik rij verder naar Aldtsjerk, maar helaas mis ik de 'bende van de bocht', een gezelschap dat vlak na de brug er altijd een feestje van maakt. Helemaal zonder aanspraak hoef ik het niet doen, want naast Amelân, een 'mânske boerepleats', staat een bushokje en daarin troont pontificaal Eeuwe de Vries, 'ferneamd hurdrider'. En dus is er aan 'praat' geen gebrek en natuurlijk gaat het over de elfstedentocht die hij al een paar keer heeft gereden. En natuurlijk komt de vraag te berde of er ooit nog een elfstedentocht, op schaatsen wel te verstaan, zal komen. Volgens Eeuwe, en hij zou het moeten kunnen weten, moeten ze de route drastisch verleggen, die knelpunten moet er gewoon uit, zoals de Luts bij Balk. "Dat wurdt noait wat", aldus de Vries, se moatte gewoan oer de Slettemermar werom ride, die grutte wetters binne folle gauwer sterk as dy lytse sletsjes lykas de Luts." Een interessante discussie, maar ik ' moat oan't wurk', ik wil nog wat andere foto's voor bij dit verslag.
koers
De wedstrijd is vooralsnog tamelijk voorspelbaar, op een paar kleine schermutselingen na gebeurt er niet zo gek veel, pas als we over half koers zijn scheidt zich een groepje van een man of tien af, waaronder de latere winnaar René Hooghiemster. Een kopgroep met voldoende kwantiteit en kwaliteit om deze wedstrijd in een definitieve plooi te leggen. En dat gebeurt ook, de kopgroep blijkt bij telling te bestaan uit tien man met naast Hooghiemster onder andere Marien Boogerd, Henk Bos en Joël Zuidema. Het gat met het peloton, ten minste wat er van over is, wordt steeds groter en haalt op een gegeven moment de minuut. Zuidema kan het tempo niet volgen en hij moet de rest laten gaan, zodat er negen man overblijven om de prijzen te verdelen. Als René Hooghiemster in de slotfase echt gas geeft krijgt hij alleen Marien Bogerd mee. Maar dan is eigenlijk al duidelijk dat Hooghiemster deze Ronde van de Trynwâlden gaat winnen, pech of ander ongemak daargelaten. En dus is het voor de toeschouwers aan de finish geen echte verrassing dat hij als eerste uit de laatste flauwe bocht komt en dan al de beide armen al in de lucht steekt. 'Op een slof en een ouwe voetbalschoen' wint René Hooghiemster deze editie van de Trynwâldster ronde, voor Marien Bogerd en op respectabele afstand Henk Bos. Als ik na de finish naar mijn auto loop, tref ik een zich verfrissende winnaar samen met zijn vrouw/vriendin en zijn moeder. Als je Hooghiemster zo ziet staan zou je niet zeggen dat hij zojuist een toch behoorlijk pittige koers heeft gewonnen. Makkelijke overwinning René? "Nou", doet hij kwasi aarzelend, "toen we in de slotfase wegraakten wist ik dat ik een goede kans maakte. Ik wilde graag winnen, want ik bewaar aan de Trynwâlden toch goede herinneringen, ik heb hier al eerder gewonnen en toen was jij hier ook." Dat klopt, maar hoe lang dat geleden is kan ik me niet meer herinneren.
Binne Kramer
{gallery}Syta/ronde10919{/gallery}
Notice: Undefined property: stdClass::$readmore in /home/kanaal30/domains/archiefkanaal30.nl/public_html/templates/ja_teline_v/html/layouts/joomla/content/item/default.php on line 121
